ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

Τουλάχιστον εγώ δεν θα στερήσω τη Μούσα
απ’ τους παροξυσμούς που δικαιούται.
Κι όποιος ακούσει, άκουσε
κι όποιος στραφεί και φύγει,
κακό του κεφαλιού του.
Έτσι κι αλλιώς, ο ποιητής
γνωρίζεται απ’ τα δόντια
που χώνουν τα κοπρόσκυλα των λέξεων
στο θρασύ χέρι της εξουσίας.
Έτσι κι αλλιώς, ο ποιητής τεκμαίρεται
απ’ τα όνειρα που γρούζουν τα κοπρόσκυλα
των στίχων στο ηλιόλουστο πλατύ της Ιστορίας.
Χώρια ή μαζί, κοπρόσκυλο εδώ ή εκεί, ο ξένος!
Τι έχω να χάσω απ’ τη φωνή,
του Λόγου ο μετανάστης;