ΩΑΡΙΑ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Οι άγγελοι δεν πεθαίνουν, η δόξα της ουσίας
Μέσα στην παρουσία δεν εξατμίζεται
Το κατάφωτο νυχτερινό μπάνιο
Υγροποιεί τις κηλίδες του χρόνου
Και με ιριδισμούς στους σκοτεινούς ουρανοξύστες
Ανεστραμμένα τ' αρχαία φαντάσματα τραβάει
-Στο χώμα σε βλέπω χρυσό και χαρούμενο
-στον αέρα ψηλά να φοβάσαι το οράν και το χρόνο
-Είμαι χρόνος αλλά στο χρόνο δεν ανήκω
Περίτριμμα γίνομαι αλλά δεν είμαι περίτριμμα
Είμαι μάτι λαβύρινθος είμαι Δούρειο μάτι
Είμαι κοίλον όμμα Αργώ μάτι δεν είμαι
Δεν είμαι αιώνιος δεν υποτάσσομαι δεν είμαι χρόνος
Δεν είμαι όμμα δεν βλέπω δεν σκέπτομαι δεν περπατώ
Του αδύνατου όλο το ανοιχτό
Μπορεί ο άνθρωπος να συνδιαμορφώνει;
Είναι μια αστραπή που τα άστρα λιώνει
Στο πεθαμένο χρονοσώμα Για μια στιγμή μια πασχαλιά
Σκελετοφλόγα φανερώνεται
Στάζοντας τότε φως οδοιπορώντας
Με τη χήνα της αφροδίτης στο χέρι
Ο άλλος άγγελος σεβαστικά παραδίνεται ή προστατεύει
Τα θαλασσινά του άλλου οργασμού μυστικά
Το εξωμήτριο αδιάστατο
Αυτό νυν εστίν
Ομού παν, έν, συνεχές, και καθώς ο άγγελος
Έτσι μέσα είναι και έξω βγαίνει απ' τον κατακλυσμό
Και διασχίζει ακατάπαυστα το χαλί της βροχής.