Ο ΤΑΣΟΣ ΠΕΘΑΝΕ

ΕΝΑΣ ΑΝΤΙ-ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

«Οι λέξεις κάνουν έρωτα μεταξύ τους στο βιβλίο της Γεωργίας Δρακάκη, όταν αρραβωνιάζονται με το πένθος. Από μόνες τους οι λέξεις δεν φτάνουν, αλλά, όταν αγκαλιάζουν τον θάνατο, εκεί χορεύουν τανγκό σε αυτόν τον ρυθμικό αντι-επιτάφιο».
Σωτήρης Παστάκας, ψυχίατρος - ποιητής

Δεν ξέρω να πω τίποτα για τον θάνατο. Για ό, τι δεν ξέρω τίποτα να λέω, υποψιάζομαι -δεν έχω ιδέα ποιος φταίει γι’ αυτή μου την έπαρση-ότι μπορώ τα πάντα να γράψω• ασήμαντα τεφτέρια, γεμάτα παράξενα γράμματα που δεν αφορούν ούτε καν εμένα τις περισσότερες φορές, αλλά κάπως, υπαγορευμένα από πολύ ψηλά ή από πολύ χαμηλά, κομίζουν μια Χρησιμότητα.

Μέσα στο χώμα, το νεκρό σου σώμα, Τάσο, κάνει γιορτή μυστική, κι όλα τα δάκρυά μας στεγνώνουν με τα καλοκαίρια και κανένα ποτήρι δεν θα ακουμπήσει πια στο στόμα σου, χορεύοντας πρώτα γύρω από τα μακριά σου δάχτυλα. Είσαι το σύμβολο όλων των θανάτων της εποχής, είσαι εσύ ο Ωραίος μου Νεκρός, και τουλάχιστον δεν γράφω τώρα που πέθανες πρώτη φορά για σένα.

Ο θάνατος δεν χρειάζεται καμία τέχνη, δεν χρειάζεται καμία παραμυθία. Να τον απολαύσεις, καμάρι μου, πλατύτερος καθώς είσαι, σημαντικότερος, από κάθε ποίηση.

Όσο νεκρή εγώ θα απολαμβάνω κάποτε τη συντροφιά σου, κάποιο ζευγάρι μάτια, ίσως, θα διαβάζει αυτά τα έντεκα ανεπίδοτα μηνύματα μέσα σ’ ένα τρένο ή σε μια τουαλέτα.

Ολοζώντανο, πορφυρό, τρεμάμενο σώμα. Ζηλευτό μας.

Καταλαβαίνεις;