Ο ΟΡΦΑΝΟΣ ΤΖΑΟ

"Και φθίνουν το φθινόπωρο πριν το φθονήσουν..."
Aφθαρτη μόνο η ποίηση. Όλα τα άλλα, αργά ή γρήγορα, πεθαίνουν, σήπονται ανύποπτα στο κέρασμα των αιώνων. Διψάμε για ομορφιά, πίνουμε φαρμάκι, πνιγόμαστε στο αίμα. Ζούμε. Και μετά ζουν άλλοι... Για εμάς. Χωρίς εμάς. Και μετά άλλοι... Όταν ο Οιδίποδας έψαχνε τον πατέρα του, τον έψαχνε και ο Ορφανός Τζάο. Όταν ο ’μλετ έπαιρνε εκδίκηση για τον πατέρα του, εκδίκηση για τον πατέρα του έπαιρνε κι ο Ορφανός Τζάο. Τα ονόματα αλλάζουν. Τα ερωτήματα μένουν: "Ποιος είμαι; Ποιος δεν είμαι; Ποιανού πατέρα γιος;"