Ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο αετός δεν προσδιορίζει τα ρεύματα του αέρα, δεν τα αναλύει, έχει πλήρη άγνοια για το πώς δημιουργούνται, απλώς υπάρχουν, τα αντιλαμβάνεται, δεν τα αγνοεί, δεν τα προσπερνά, ανοίγει τα φτερά του, πότε τα κινεί, πότε τα ακινητοποιεί, πάντοτε επιδιώκοντας τον συντονισμό, και αυτό δεν είναι απλώς μια όμορφη εικόνα, κάτι το ρομαντικό, ούτε φανταστικό, ούτε ψευδαίσθηση, ούτε παραίσθηση, αλλά πραγματικό, αληθινό, τόσο όσο και εγώ που το παρατηρώ...

... Απορώ, σιωπώ και παρατηρώ, αντιλαμβάνομαι τη ματαιότητα και το αδιέξοδο της ατέλειωτης προσπάθειας, ζω και υπάρχω, πότε ανοιγοκλείνοντας τα φτερά, πότε ακινητοποιώντας τα...

... Όσο ο άνθρωπος δεν σιωπά, δεν σταματά να κινείται, όσο δεν δηλώνει άγνοια, όσο δεν αποδέχεται την αδυναμία του, όσο δεν αποδέχεται το περιορισμένο της γωνίας παρατήρησής του, όσο αυθαίρετα προσδιορίζει το μερικό βαπτίζοντάς το «όλο», ουσιαστικά ενισχύει τα δεσμά του, ενισχύει τα τείχη της φυλακής, αυτοκαταδικάζεται σε ατέλειωτα αδιέξοδα, αυταπατώμενος και βαπτίζοντας τις μικροδιορθώσεις, τις απαλλαγές από μικρο-δεσμεύσεις μέσα στη φυλακή, δίνοντάς τους το όνομα «πρόοδο», «ελευθερία».

... Όταν ο εαυτός-εγώ δεν δρα, τότε η αγάπη είναι εν δράσει...

... Ο όλος άνθρωπος άγεται και φέρεται από τη «γνήσια» αγάπη, και τούτο είναι το πλέον αλάνθαστο σύμπτωμα-κριτήριο της ολοκλήρωσης του εν δυνάμει όλου ανθρώπου...