Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Ποιος ανάμεσα στα πλακόστρωτα των αιώνων
Και με προοπτική στα απέναντι παγκάκια
μοναχοί μας και
Ποιος σαν υδράργυρος γλιστρώντας
Και σαν ιδρώτας στην πλάτη του χρόνου
Ποιος λέω, και λέω με συνείδηση
- στα τριμμένα φτερά των μέσα μας αγγέλων-
Τις τύψεις θα στίψει στο χορτάρι
Και τα θαλάσσια δέντρα θα φωταγωγήσει
Με τις ανεστραμμένες μέδουσες
Ποιος κάτω από τα παλιά καφενεία
Τις κρύπτες θα ξεκλειδώσει
Μέσα στο χυτήριο μιας θολής μνήμης
Το αίμα του να δέσει με ατσάλι.