Ο ΚΕΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΛΩΤΟΣ ΤΗΣ ΦΑΝΕΡΩΣΗΣ

Ποίηση που μιλά για τον Θεό, για όλη τη δημιουργία Του και για το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο. Προβάλλει τη σύνθετη ύπαρξη του Όντος, πνεύμα και ύλη, ψυχή και σάρκα. Καταλήγει λέγοντας ότι όλα είναι Ένα και ότι ο άνθρωπος μαθητεύει να γίνει «ο Ων ο αείπυρος, ο αείζωος».

Λέξεις, σχήματα, σύμβολα, προσευχές ανάγονται όλα στον Θεό. Με λόγο δοξαστικό, ο ποιητής οδηγεί τον αναγνώστη σε μια κατανυκτική μυσταγωγία. Λιτός και μεστός ο στίχος, εκφράζει πλούσιο φιλοσοφικό στοχασμό. Μεταφέρει βαθιά πνευματικότητα και δέος για το αέναο γίγνεσθαι, τη συμπαντική δημιουργία.

Η λυρική διάθεση του ποιητή και οι στίχοι του θυμίζουν, όπως λένε ορισμένοι κριτικοί, τους ψαλμούς του Δαυίδ. Το ποιητικό αυτό έργο είναι μια δοξολογία, που συγκινεί τον αναγνώστη και του προσφέρει στιγμές αγαλλίασης.