Ο ΚΑΛΥΒΟΔΑΣΚΑΛΟΣ

Το δασκαλοκάλυβο είχε στηθεί και καρτερούσε τα παιδιά.
- Αύριο βάζουμε μπροστά, μπαρμπα-Κίτσιο.
- Όχι, δάσκαλι. Απού Τιτράδη (τη)ν Τρίτη του ξιτάζουμι.
... Η αυγούλα λούστηκε ... χτενίστηκε ... έβαλε βάμμα στα χείλη της και κατέβηκε την Τετάρτη στο β(ου)νί πολύ πρωί, μπουνώρα.
Μέσα στη σιγαλιά του πρωιού ακούστηκε το τραγούδι του κουδουνιού. Το πήρε το φλύαρο αγιάζι και το έστειλε στα κορφοβούνια, στα πλάγια, στα πετρωτά, στις λαγκαδιές, στις διασέλες, στα σύρραχα. Το σχολειό άρχιζε! Τα βοσκόπουλα, με τα τριανταφυλλίσια πρόσωπα, ήταν έτοιμα.
Μοσχομύριζαν σαπούνι και φορούσαν καινούργιες μαλλίσιες αλλαξιές. Στα χέρια τους κρατούσαν το τροβαδάκι-τσάντα, κεντημένο με διάφορα γεωμετρικά σχήματα και τον σταυρό οπωσδήποτε. Μέσα είχαν το πινάκι και το κοντύλι. Τσιότες τσιότες πήραν τη στράτα για το δασκαλοκάλυβο.