Ο ΕΞΩΛΕΣΤΑΤΟΣ

Η ώρα ήταν περασμένη και το νησί ησύχαζε. Κι απάνω στον πρώτον ύπνο το βαρύ, ένα ξέφρενο δαιμονισμένο καμπανισμα αντιλάλησε πέρα για πέρα.
Το νησί ολάκερο πετάχηκε στο πόδι. Οι προύχοντες, που ετοιμάζονταν να καληνυχτιστούν και να διαγείρουν στ ' αρχοντικά τους, χαμήλωσαν τα καντιλέρια κι αποκρεμάστηκαν από τα παράθυρα της καγκελαρίας.
Οι μανάδες από ένστικτο άρπαξαν τα μωρά και τα έχωσαν στον κόρφο τους. Οι κοπέλες φόρεσαν ανδρικά σαλβάρια και κρύφτηκαν στα υπόγεια και τις ντουλάπες. Οι πιο μεστωμένες άναψαν λιβανωτά και θυμιάτισαν τα κονίσματα. Οι άνδρες ζώστηκαν τους σατιρμάδες και τις μπιστόλες τους. Και κάποιοι άλλοι, που περίμε- ναν το μήνυμα της καμπάνας, πέταξαν το στριφτό τσιγάρο καταγής πήραν ανάσα και ξεχύθηκαν στους δρόμους.
'Ηταν τα πεντακόσια παλικάρια του Αντώνη Οικονόμου, που με φασαρία μεγάλη ξεπόρτιζαν, πιάνανε τα σοκάκια και τραβούσαν για την αγορά. 'Αλλοι πάλι, διορισμένοι από πριν, κάνανε τους τελάληδες, έτρεχαν από σοκάκι σε σοκάκι και φώναζαν "στ' άρματα, ωρέ!
Ολοι στ' άρματα!" "Τι τρέχει, παλικάρια; ρώταγε κανείς γέρος, καμιά γυναίκα από το παραθύρι, όταν τους είχε περάσει η πρώτη τρομάρα. "Επανάσταση! 'Ολοι στ' άρματα! Ελευθερία ή θάνατος!"