Ο ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

ΔΟΚΙΜΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΛΕΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

«Πώς μπορεί ο δημιουργός να κρίνει το έργο του;».
«Ποιο θα μπορούσε να είναι το ασφαλέστερο κριτήριο αποδοχής για τη λογοτεχνία;»
«Είναι άραγε χρήσιμο να γράφεις σκεπτόμενος το βάθος του χρόνου;».
«Τι είδους αποφάσεις καλείται να πάρει ένας συγγραφέας ατενίζοντας το μέλλον;».
«Σε τι χρησιμεύουν αυτές οι απορίες;»

Η σκέψη αυτού του βιβλίου ξεκινά από την αντίληψη ότι η διαχρονικότητα ενός λογοτεχνικού έργου αποτελεί το ισχυρότερο και πλατύτερα αποδεκτό κριτήριο για την αξία του. Γενικά, το έργο που επιζεί στο χρόνο και παραμένει επιτελεστικό, απολαμβάνει -κατά τεκμήριο- την αποδοχή της αναγνωστικής κοινότητας. Αν ο συλλογισμός αυτός αποτελέσει αφετηρία για να σκεφτούμε γενικότερα την πρόσληψη του μυθιστορήματος, από την πλευρά ενός δημιουργού τίθεται το ερώτημα: «Σε ποιον βαθμό μπορεί να δράσει κανείς επιτελεστικά;». Με άλλα λόγια: «Μπορεί ο συγγραφέας να επιδιώξει την επιβίωση του έργου του αποκλειστικά μέσω της γραφής;».

Στο βιβλίο Ο δανεισμένος λόγος, ο Χρήστος Χρυσόπουλος ξεκινά διασαφηνίζοντας τους όρους της συζήτησης συνεχίζει επιχειρώντας να διαγράψει ένα μονοπάτι στην αχαρτογράφητη επικράτεια της γραφής, όπου και συναντά τους συνοδοιπόρους της λογοτεχνίας: τους άλλους συγγραφείς, αναγνώστες, κριτικούς, θεωρητικούς, λογοτεχνικούς ήρωες και τον ίδιο τον εαυτό του ως γράφοντα.

Ο δανεισμένος λόγος οικοδομεί έναν συλλογισμό για να υποδεχτεί ό, τι δεν μπορεί να κλειστεί μέσα στις λέξεις.