Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ

Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ μπορεί να θεωρηθεί ότι κλείνει, παρά την αυτοτέλεια του, μαζί με τους Συνυπάρχοντες και την Εξαφάνιση, την μυθιστορηματική τριλογία του Αριστοτέλη Νικολαϊδη για τα τραυματικά χρόνια της νεότερης ελληνικής ιστορίας και όχι μόνον.

Οι Συνυπάρχοντες: Από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εως τα εκτρωματικά κατάλοιπα του Μετεμφυλίου. Η Εξαφάνιση, διαδραματίζεται στην τραγική περίοδο των Δεκεμβριανών. Και στα δύο αυτά μυθιστορήματα, όπως και στο Ο αιώνας τελείωνε στην κόψη, ψυχογραφείται αριστοτεχνικά από τον συγγραφέα ο "μεταφροϋδικός και μεταμαρξιστικός άνθρωπος" (Α. Καραντώνης) και ο κοινωνικός του περίγυρος. Ένας βαθύς διεθνικός ελληνοκεντρισμός-παρά το παράδοξο της αντίφασης-χαρακτηρίζει το έργο του Α.Ν.

Έχοντας ζήσει το "τέταρτον του αιώνος" και πλέον στο εξωτερικό, δέχτηκε σχετικές επιδράσεις, που όμως φιλτράρισε μέσα από τον θαυμασμό και την αφοσίωση του για ό, τι "ελληνικόν". Ο αιώνας τελείωνε στην κόψη χρονικά τοποθετείται στην εποχή της χούντας.

Ο κεντρικός ήρωας κινείται μέσα σ' ένα μύθο με στοιχεία οιονεί αστυνομικού μυθιστορήματος-διανθισμένου ενίοτε με τις προσφιλείς και χαρακτηριστικές για τον συγγραφέα δοκιμιακές σελίδες-που εγγίζει τα όρια των καφκικών αδιεξόδων, πραγματοποιεί μια κυκλική διαδρομή στον χωροχρόνο, σε αναζήτηση της ταυτότητας του μέσα από ένα συμβολικό πλαστό διαβατήριο και φθάνει μέχρι την κεντρική Ευρώπη των ιμιγκρέδων Ελλήνων διανοουμένων και καλλιτεχνών βιώνοντας συναρπαστικές εμπειρίες που κρατούν έντονο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.