ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΠΙΑΣΑΜΕ ΛΙΜΑΝΙ

Θυμάσαι ένα πρωί που ξύπνησες και αντί ν’ ακολουθήσεις την πρωινή ρουτίνα, εσύ κοιτάχτηκες στον καθρέφτη και σκέφτηκες «τι συμβαίνει»; Ή εκείνη τη φορά που επέστρεφες από τη δουλειά κι αντί να ακολουθήσεις τη γνωστή μονότονη διαδρομή του λεωφορείου εσύ επέλεξες μια βόλτα με τα πόδια; Όχι. Πού να θυμάσαι. ’νθρωπε, αφιέρωσες χρόνο για το «έξω» σου, και το «μέσα» σου τ’ άφησες στ’ ανείπωτα του χρόνου. Κι ο χρόνος πέρασε. Πέρασε κι η μέρα και έφτασε η νύχτα… Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά και τα ’γραφα με φύσαγε Βαρδάρης, Σαλονικιός άνεμος. Με όση δύναμη είχε, με έστειλε στην Κέρκυρα, όπου ο γλυκός Ζέφυρος με γαλήνεψε.

Πόσο αντέχει ο άνθρωπος να τον φυσάνε άνεμοι από δω κι από εκεί, όμως; Κάπου εκεί, λοιπόν, γνώρισα τον Αίολο. Δάμασα τις σκέψεις μου κρατώντας σφιχτά τ’ ασκί του. Είδα το «σύμπαν», γεύτηκα τον «φόβο», άκουσα τη «σιωπή». Η «μπόρα» που ακολούθησε ξέπλυνε τα λόγια μου και τα ’κανε βιβλίο.