ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

Πληθούσες οι μαρτυρίες της πολυδιάστατης ανθρώπινης δημιουργίας μας υποβάλλουν το πνεύμα της χρονικότητας και μας ικανώνουν να επισκοπήσουμε το είναι του έγχρονου και ένσαρκου όντος πριν από την ουσιαστική προσέγγιση του θανάτου… θνήσκουσα οντότητα το είναι μας ωθείται τιτανικά στην έσχατη οντολογική, ηθική και αισθητική θεώρηση του θανάτου, άγεται στα ακραιφνή όρια εντεύθεν της ζωής με την αιχμαλωτίζουσα θέα και με τον πύρινο πόθο κατάποσης του θνητού… οι πληροφορίες, ωστόσο, προσκρουουν στα αδήριτα δεδομένα της θνήσκουσας φύσης, παρά τις έσχατες συγκινήσεις και τις αβυσσαλέες εκζητήσεις.

Είναι φανερό πως η μελέτη του θανάτου δεν αποτελεί απλά φιλοσοφική ή και φιλοσοφημένη θεώρηση : εκφράζει κατά βάθος την ασίγαστη μέριμνα των ανθρώπινων όντων όποια κι αν είναι η κατάστασή τους. Στη μέγιστη μέριμνα ζωής που αποτελεί ταυτόχρονα σύγκρουση με τον «απόλυτο κύριο», το θάνατο (Hegel), ο Νίκος Μακρής προσπαθεί να αντιτάξει το ατρεμές φιλοσοφικό σφρίγος το οποίο χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση «εκ καταβολών». Ήδη το πρόβλημα του θανάτου ανακτά τη γνήσια φιλοσοφική του διάσταση, καλώντας έτσι κάθε άνθρωπο σε έντονο και καρποφόρο προβληματισμό.