ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΓΙΟΣ Ο ΑΜΜΩΝΟΣ ΔΙΟΣ

Για τους Έλληνες η Μακεδονία υπήρξε πάντα μία ιερή γη όπου εξυφαίνετο, από τα πανάρχαια χρόνια, το υφάδι του πάντα σαγηνευτικού, ελληνικού μύθου. Ήταν ένας θρυλικός τόπος όπου κατοικούσαν οι θεοί, οι ημίθεοι, οι Μούσες και οι ήρωες. Κι ανάμεσα σε αυτούς αναδύθηκε η μορφή του Αλεξάνδρου, του γυιού των θεών, που οι άνθρωποι λάτρεψαν τόσο πολύ μέσα στους αιώνες, ώστε τον κράτησαν για πάντα δικό τους, ως τον αιώνιο ημίθεο έφηβο.

Η ζωή του μεγάλου Μακεδόνα Βασιλιά υπήρξε μία πορεία από την Ιστορία προς τον Θρύλο κι ο ίδιος έδειχνε να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Ταυτισμένος με έναν άλλον ημίθεο έφηβο, τον Αχιλλέα, διαισθάνετο ότι το έργο που είχε να εκπληρώσει ήταν τεράστιο και κοσμοϊστορικό και πως ο χρόνος που είχε στη διάθεση του για να το ολοκληρώσει ήταν λίγος. Έτσι, αφού με μία σύντομη εκστρατεία πέρασε τον Δούναβη κι υπέταξε ακόμα και τα βορειότερα θρακικά φύλα, στράφηκε χωρίς χρονοτριβή προς την Ανατολή.

Εκεί βρισκόταν ο προαιώνιος εχθρός της Ελλάδος, ο Πέρσης αυτοκράτορας που τόσες φορές στο παρελθόν είχε απειλήσει με αφανισμό τον ελληνικό πολιτισμό, κατακλύζοντας με τις ασιατικές ορδές τα εδάφη της Ευρώπης. Και τον συνέτριψε κυριολεκτικά! Γρανικός, Ισσός, Γαυγάμηλα, ονόματα τόπων που έγιναν συνώνυμα με τους πολεμικούς θριάμβους του Αλεξάνδρου, κι έκτοτε πέρασαν για πάντα στη συλλογική μνήμη του Ελληνικού Έθνους.

Όμως ο Αλέξανδρος έμοιαζε να θέλει να φτάσει μακρύτερα από όπου, σύμφωνα με την Ιστορία και τους μύθους, είχε φτάσει ποτέ κάποιος Έλληνας. Κι έτσι πέρασε στην Ινδία, κυριεύοντας το βόρειο τμήμα της με μάχες πολυαίμακτες, ενάντια στους ανθρώπους αλλά και στην ίδια τη φύση. Εκείνος ριχνόταν πρώτος στην μάχη, χωρίς να υπολογίζει ποτέ τη ζωή του. Έμοιαζε σα να αναζητούσε το μοιραίο, ή ως να γνώριζε πως δεν θα φύγει από αυτόν τον κόσμο πριν ολοκληρώσει την αποστολή που του είχαν αναθέσει οι θεοί κι η Ιστορία. Όμως, οι εξουθενωμένοι από την υπεράνθρωπη προσπάθεια στρατιώτες του, αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τα οράματα που φλόγιζαν τη νιότη Εκείνου.

Οι θεοί του το είχαν υποσχεθεί και κράτησαν τον λόγο τους. Έφυγε στην ακμή της δόξας του, πριν η θεϊκή μορφή του αλλοιωθεί από τον αδήριτο χρόνο που καραδοκούσε να αρπάξει τα νειάτα του. Ο μύθος τον τύλιξε μέσα στην αχλύ του κι εκείνος, παραδίνοντας μαζί με την πνοή του τον θρόνο της απέραντης αυτοκρατορίας του, σχεδόν μονολόγησε, «τω κρατίστω». Κι ας γνώριζε πολύ καλά πως ο ίδιος ήταν ο κράτιστος των αιώνων και της Ιστορίας...