ΛΟΥΑΝΕΣ

«Σσσς... άκου το λίβα που ξυπνά πίσω απ' το βουνό άκου πως γεννιέται. Θα γίνει μεγάλος και δυνατός, θα καβαλήσει τις ράχες και θα 'ρθει σε μας. ’κου πώς κλαίει γοερά θα μανίσει και θα γίνει τρανός κι ύστερα θα φυσήσει και θα φυσήσει, θα στριφογυρίσει και θα τριζοβολίσει τα δέντρα και τα σπαρτά - έρμαια στη φλογερή μανία του. Να στεγνώσει τον κόσμο έρχεται, γι' αυτό ξυπνά. Σσσς... άκου τον πως κλαίει».

Όταν δύει ο ήλιος, πάνω από τα κύματα της Αλμυρής ανατέλλουν οι Λουάνες, τα εφτά φεγγάρια που φωτίζουν τις νύχτες των νησιών.
Κάτω απ’ το φως τους, οι Ταξιδεύτρες δένουν τα ξόρκια του έρωτα, ψιθυρίζουν στη φωτιά, ξεδιαλέγουν τα βοτάνια της γης και την ευλογούν με γονιμότητα. Ακούνε τις φωνές των ανέμων και των νερών, τραγουδούν τη θάλασσα και, κάποιες φορές, ρίχνουν μια ματιά στο μέλλον.
Στα ταξίδια τους ζουν τα όνειρα και τους πόθους τους, ανακαλύπτουν τις δυνάμεις των φεγγαριών, αλλά και το τίμημά τους.