ΚΥΤΤΑΡΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΕΣ

’φαντος

Με ένα χαμένο σύννεφο είχα ήδη φύγει
Και έμεινα επάνω στο βουνό
Με την αβυσσαλέα μόνο καμπάνα του μοναδικού
Και ούτε χάος ούτε σκότος ούτε φάος
Και αναλογίστηκα πολύ την νεκρή σπορά
Σπορά πεθαμένη καινούργια και παλιά
Αίμα και σάρκα οργωμένα πάλι και πάλι
Μορφές παραδομένες πάλι θοώ πυρί γυία θεού μέλη πάλι σειόμενα και πάλι
Τόσο θάνατο, τόση άμμο θανάτου
Τόσο άμουσο άφυλο άφωνο θάνατο
Ποιο χώμα θα μπορούσε να δεχθεί;

Ποιο στόμα θα δεχθεί το λόγο τόσου θανάτου;