ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ

ΜΕΤΑΒΑΣΕΙΣ

Κάποτε τυφλός τοίχος τα πέρατα υποδύθηκε. Τα πέρατα των περάτων. Ο τοίχος εκείνος, είπα, θα μπορούσε να είναι καθρέφτης. Αντικατέστησα τον τοίχο με έναν καθρέφτη, παραδόξως ακέραιο και τυφλό λόγω σκότους. Ο καθρέφτης ωστόσο θα μπορούσε να είναι θηλιά. Με λίγη φαντασία σίγουρα θα ήταν θηλιά πλεγμένη από κάνναβη σκοταδιού – δεν τόλμησα να το πω. Στις προηγούμενες λέξεις η φαντασία γέννησε τη θηλιά, αφάνισε το είδωλο από το πρόσωπο του καθρέφτη. Ήταν ασύμβατη πράξη, ανατροπή στη δομή του ποιήματος. Θα μπορούσε κάλλιστα η θηλιά να ήτανε χίμαιρα κομμένη με κλαδευτήρι από ψεύτικο ουρανό, όπου κατοικούνε τα πέρατα, ο τοίχος, ο καθρέφτης, η θηλιά και αυτοπροσώπως η χίμαιρα. Τα πέρατα, ο τοίχος, η χίμαιρα. Το είπα κι ας μην το είπα. Τα πέρατα και η χίμαιρα.