ΚΡΑΥΓΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Στην «Ασκητική» του ο Καζαντζάκης μιλάει για τη φοβερή κραυγή μέσα του, την κραυγή του Θεού που υποφέρει από όλες τις ανθρώπινες συμφορές.

Σ’ αυτό το αφήγημα, δύο συγγραφείς διαφορετικού μεγέθους και σε διαφορετικές εποχές, συναντώνται στη Σίφνο τη δεκαετία του '40 για να μπορέσουμε πιο εύκολα, πιο απλά και πιο ελαφρά:

- Να γνωρίσουμε πώς ακριβώς εννοούσε το Θεό ο Καζαντζάκης.
- Να συμφιλιωθούμε με τη μη ανάμειξη του Θεού στις ατέλειωτες συμφορές μας.
- Να μη φοβόμαστε τίποτα, αλλά να ελπίζουμε τα πάντα.
- Να συγκλονιστούμε με τις απίστευτες, μαγικές ιδιότητες του αόρατου εαυτού μας.
- Να εννοήσουμε πέρα από ποίηση αυτή τη «φοβερή αιματηρή κραυγή που τώρα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μονάχα την ποιητική της φόρμα» όπως παραπονιόταν ο ποιητής μετά την κυκλοφορία της «Ασκητικής» του, το 1927.