ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΕΟΤΟΚΗΣ ΣΚΛΑΒΟΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Όταν επέστρεψε ήταν διαφορετικός. Δεν θύμιζε σε τίποτα τον φιλόδοξο μαθητή, τον μελετηρό σπιτόγατο που ονειρευόταν επιστημονικές δάφνες.
Οι διασκεδάσεις στο Παρίσι είχαν αλλάξει τους τρόπους του. Το ύφος του ήταν υπερήφανο, υπεροπτικό, έδειχνε μεγαλύτερος από την ηλικία του των δεκαοχτώ χρόνων.
Ντυμένος στην τρίχα, πάντα στα μαύρα, έβγαινε περίπατο στη Σπιανάδα.
Αυτός που περιφρονούσε τους περιπάτους, που δεν αρεσκόταν να συγχρωτίζεται με τους αριστοκράτες και τους πληβείους, οι οποίοι σεργιανούσαν τα απογεύματα και τα βράδια στους δρόμους γύρω από το Λιστόν, τώρα τους αντέγραφε. Τους αντέγραφε χωρίς να τους μιμείται. Ήταν ανώτερός τους και έπρεπε να φαίνεται.
Δεν είχε ρίζες μόνο σε πρίγκιπες του Βυζαντίου, μα είχε ζήσει στα Παρίσια. Πόσοι Κερκυραίοι είχαν δει όσα είχε δει αυτός, είχαν βιώσει όσα είχε βιώσει αυτός, είχαν απολαύσει όσα είχε απολαύσει αυτός; Φορούσε συνήθως σακάκι σταυρωτό, γραβάτα-φιόγκο μαύρη, κολάρα κολλαρισμένα, δαχτυλίδι χρυσό τετράγωνο και κατευθυνόταν στην πλατεία. Στο χέρι κρατούσε παπαδίστικο χοντρό μπαστούνι με στρογγυλό ασημένιο χερούλι. Χτένιζε τα μαλλιά του σύμφωνα με τη μόδα: καρέ στη βούρτσα. Τα μαύρα παπούτσια του ήταν καλογυαλισμένα, το παντελόνι του σιδερωμένο άψογα. Ειδικά το βράδυ έβαζε κι ένα ψηλό κυλινδρικό καπέλο, που στο Παρίσι ήταν απαραίτητο στους φοιτητές. Μοστράριζε τον εαυτό του κι ήταν σαν να έλεγε, ήρθα κακόμοιροι επαρχιώτες, είμαι εδώ, κοιτάξτε με.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ