ΚΑΝΑΠΕΣ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ

Ένα ταξίδι αποστολής με προορισμό έναν ξένο τόπο και μια πόλη, καταλήγει, μέσα από μια αλληγορία, στο φυσικό περιβάλλον μιας Ζούγκλας με έναν καναπέ και ένα λιβάδι από μαργαρίτες. Εκεί φτάνει η ηρωίδα της ιστορίας για να διδάξει τη μητρική γλώσσα. Το ερώτημα «ποιος μαθαίνει ποιον» παρεμβάλλεται στις παραδοσιακές μεθόδους, γίνεται το πρόβλημα που πρέπει να βρει τη λύση του, αλλά και αφορμή για να έρθει στην επιφάνεια ένας αθέατος, πλην όμως, κοντινός μας κόσμος. Το ταξίδι μετατρέπεται πολύ σύντομα, μέσα από την αφήγηση της ηρωίδας, σε μια εξερεύνηση πλούσια από περιπέτειες -ευχάριστες και δυσάρεστες- της Ζούγκλας, όπου τα φυσικά και ανθρώπινα όντα της έχουν κανόνες μιας ιδιότυπης συμβίωσης.

Οι λέξεις δοκιμάζονται, «σαν το νερό που κυλάει», χάνουν εύκολα το νόημά τους, δύσκολα το ξαναβρίσκουν, η ειρωνεία αγγίζει συχνά τα όρια της φάρσας, η μητρική γλώσσα δεν είναι πια στο κέντρο και η αισιόδοξη έκβαση για τις μαργαρίτες βρίσκεται σε αναμονή. Ένα ασυνήθιστο παζλ ανακατασκευάζεται συνεχώς, μέχρι να βρεθεί η λύση: γιατί οι μαργαρίτες αρρωσταίνουν και έχουν μαύρα φύλλα;

Το καβαφικό ταξίδι της ηρωίδας τι «αποσκευές» θα έχει στην επιστροφή;