Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ UNESCO ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ ΔΙΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

To φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης, το οποίο καλύπτει μια ποικιλία γεγονότων που χαρακτηρίζουν μια ολοκληρωμένη παγκόσμια οικονομία: εμπόριο, βραχυπρόθεσμες ροές κεφαλαίων, άμεσες ξένες επενδύσεις, μετανάστευση, αλλαγές στις πολιτικές της παιδείας, πολιτισμική σύγκλιση και άλλα έχει άμεσο και έμμεσο αντίκτυπο στην λειτουργία των σημερινών κοινωνιών και των εκπαιδευτικών συστημάτων.

Η "διεθνοποίηση" και η "παγκοσμιοποίηση" που αρχικά είναι έννοιες συνώνυμες του "ανοίγματος προς όλους", θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι είναι και μια απειλή για μια "πολιτισμική ομογενοποίηση" των κοινωνιών, η οποία θα έβαζε σε κίνδυνο τη διαφορετικότητα των πολιτισμών και θα εδραίωνε την ηγεμονία ενός πολιτισμού ή μιας γλώσσας (ή μερικών πολιτισμών και γλωσσών) επί των άλλων.

Είναι πλέον καιρός η παγκοσμιοποίηση να συμπληρωθεί από ένα "κοινωνικό όραμα" στο οποίο η Παιδεία θα κατέχει πρωταρχικό και ζωτικό ρόλο για την προσέγγιση των ψυχών και των πνευμάτων, μιας προσέγγισης που θα ξεπερνά τα όρια του εμπορίου, της οικονομίας και των χρηματοδοτήσεων.

Το να ζει κανείς σε αρμονία με τους άλλους σημαίνει επίσης ότι μοιράζεται τη γνώση και τα αγαθά. Δημιουργείται έτσι μια νέα αντίληψη, η οποία βασίζεται στην αναγνώριση της αυξανόμενης αλληλεξάρτησης μας από τους άλλους και στην από κοινού ανάλυση των κινδύνων και των προκλήσεων του μέλλοντος.