Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ

Στο χώρο της πολιτικής υπεράσπισης, υπήρξαν πάντα δύο μέθοδοι: οι δίκες συναίνεσης (Ντρέυφους, στρατηγός Σαλ) και οι δίκες ρήξης (Σωκράτης, Ιησούς). Οι πρώτοι έσωζαν τη ζωή τους, οι δεύτεροι κέρδιζαν αυτό για το οποίο αγωνίζονται. Σήμερα, το καινούργιο είναι ότι μπορούν, εκτός αυτού, να σώζουν και τη ζωή τους.

Στο παρελθόν, η δίκη περιοριζόταν στο χώρο του δικαστηρίου, σήμερα όμως έχει διευρυνθεί. Όλος ο κόσμος μπορεί να την παρακολουθεί βλέποντας και ακούγοντας τα πεπραγμένα της. Αυτό που διακυβεύεται στη δίκη του Δημητρώφ, στις δίκες των αγωνιστών του Αλγερινού Μετώπου Εθνικής Απελευθέρωσης -τους οποίους υπερασπίσθηκε ο Βερζές- είναι η μοίρα ενός κόμματος ή ενός λαού.

Συγκρινόμενες με τη σύγκρουση που αντιπαραθέτει δύο κόσμους, οι μικροσυγκρούσεις των εθνών της Ευρώπης και της Β. Αμερικής φαντάζουν γελοίες. Ενώ έχουν εξασφαλισμένο ένα υψηλό επίπεδο ζωής και διαθέτουν μια παντοδυναμία που τους επιτρέπει να σκορπούν το θάνατο, οι πλούσιοι, είτε είναι συντηρητικοί, είτε φιλελεύθεροι, δεν κατανοούν πάντα ότι η Δικαιοσύνη, η Δικαιοσύνη τους, χάνει βαθμιαία το κεφαλαίο πρωτόγραμμά της και πως δεν έχουν πια το δικαίωμα να θεωρούν ότι είναι οι αποκλειστικοί εκφραστές της.