Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ

ΜΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΠΡΟΕΣΕΓΓΙΣΗ

Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η διερεύνηση της επίδρασης που ασκούν οι προσωπικές παραδοχές και πεποιθήσεις του εκπαιδευτικού για τις αιτίες της χαμηλής σχολικής επίδοσης, στον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος οργανώνει την περίσταση επικοινωνίας κατά την αλληλεπίδρασή του με μαθητές διαφορετικού δυναμικού στη σχολική τάξη.

Από την ανάλυση των δεδομένων της έρευνας προκύπτει ότι ο κυρίαρχος προσανατολισμός της προσωπικής θεωρίας του εκπαιδευτικού (στατικός, οπότε κυριαρχεί η πεποίθηση ότι η νοημοσύνη είναι σε μέγιστο βαθμό κληρονομικά καθορισμένη -δυναμικός, οπότε κυριαρχεί η άποψη ότι οι πνευματικές ικανότητες αναπτύσσονται κυρίως με κατάλληλα ερεθίσματα του περιβάλλοντος) επιδρά σημαντικά στο βαθμό στον οποίο ο εκπαιδευτικός υιοθετεί μία περισσότερο ενεργητική ή παθητική στάση, όσον αφορά τον τρόπο οργάνωσης της περίστασης επικοινωνίας και την προσπάθεια που καταβάλλει για την ενεργοποίηση μαθητών διαφορετικού δυναμικού.

Η ενδυνάμωση επομένως, μέσω της παροχής κατάλληλης επιμόρφωσης, των δυναμικών στοιχείων της προσωπικής θεωρίας του εκπαιδευτικού και η συστηματοποίηση των πεποιθήσεων που εμπεριέχονται σε αυτή σε λανθάνουσα μορφή, ενδέχεται να επενεργήσει θετικά στην προσπάθεια για μεγιστοποίηση των μαθησιακών αποτελεσμάτων. Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτό αποτελεί η προσπάθεια άρσης ορισμένων βασικών λειτουργικών αδυναμιών του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, ο ανασταλτικός ρόλος των οποίων αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών.