Η ΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

Ο συγγραφέας αναλύει την εξαγγελία του νόμου περί «αυτοδίκαιου» της κτήσης της κληρονομίας, δηλαδή την πρόβλεψη περί κτήσης της κληρονομίας από τον καλούμενο ως κληρονόμο επειδή ο ίδιος ο νόμος το προβλέπει (“ipso jure” κτήση της κληρονομίας), ήδη κατά τη στιγμή του θανάτου του κληρονομούμενου, στιγμή που ορίζεται ως επαγωγή της κληρονομίας (“ipso morte” κτήση της κληρονομίας). Αναζητούνται οι δικαιοηθικές αρχές πίσω από το ισχύον σύστημα κτήσης της κληρονομίας και αναδεικνύεται η πλασματική κτήση της κληρονομίας ως τελειοποίηση του συστήματος της κτήσης της κληρονομίας. Στο πλαίσιο αυτό, ο προσδιορισμός του χρονικού σημείου της έναρξης της προθεσμίας αποποίησης έχει καθοριστική σημασία.

Το ισχύον στην Ελλάδα δίκαιο εξετάζεται συγκριτικά προς συστήματα που ισχύουν σε άλλες έννομες τάξεις, μετά την εξέταση της λειτουργίας των συστημάτων κτήσης της κληρονομίας σε διάφορες ιστορικές περιόδους, ιδίως κατά τις φάσεις εξέλιξης του Ρωμαϊκού Δικαίου. Μέσω της σύγκρισης διαφορετικών νομοθετικών επιλογών, κατηγοριοποιούνται τα συστήματα κτήσης της κληρονομίας και αναδεικνύονται τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα κάθε συστήματος.

Αποδοχή και αποποίηση της κληρονομίας ως δικαιοπραξίες στο επίκεντρο του συστήματος κτήσης της κληρονομίας, εξετάζονται και ως προς τη νομική τους φύση, ενώ ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη δυνατότητα μερικής αποδοχής/ αποποίησης της κληρονομίας, με την ανάδειξη περιπτώσεων «γνήσιας» και «μη γνήσιας» μερικής αποδοχής/ αποποίησης.

Τέλος, αναλύεται από το συγγραφέα και το σύστημα κτήσης των κληροδοσιών με ανάλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν ιδίως στην περίπτωση της κληροδοσίας με εμπράγματη ενέργεια.