Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΦΑΝΤΑ

Ένας αδέσποτος σκύλος στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης ζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στους ανθρώπους που αναμένουν με αγωνία την έξοδο από την Κρίση. Μοναδικός του φίλος είναι ο Λάζαρος, ένας κλοσάρ της Αθήνας που περνάει τη μέρα του διαβάζοντας βιβλία και κρατώντας ημερολόγιο. Μέσ’ από τα μάτια του σκύλου καταγράφεται η εικόνα μιας πόλης, μιας χώρας, ενός λαού που παλεύει ξανά να σταθεί στα πόδια του.

Μέσ' από τις συναντήσεις του με ανθρώπους μα και με άλλα ζώα αυτής της πόλης, δημιουργείται ένα νέο αφήγημα που καλείται να καταγράψει ο συγγραφέας: Ένα αφήγημα για τη μητρόπολη και τους κατοίκους της, μια ιστορία για τις ιστορίες των ανθρώπων της, ένα μουσικό κομμάτι για το χτύπο της καρδιάς της. Λένε για τη μνήμη των ελεφάντων. Πως θάβουν ένα μέλος της αγέλης τους όταν εκείνο πεθάνει, με φύλλα και κλαδιά που μεταφέρουν με τις προβοσκίδες τους. Λένε ακόμα πως όταν μετά από καιρό η αγέλη περάσει ξανά από το σημείο ταφής, θα βρεθεί πάντα κάποιος ελέφαντας να θυμηθεί ότι σε κείνο το σημείο έχουν θάψει έναν δικό τους, θα βρει το μέρος και με την προβοσκίδα του πάλι θ’ αρχίσει να σκάβει και μόλις βρει τα απογυμνωμένα οστά θα βγάλει μια κραυγή -χαρμόσυνη ή λυπητερή κανείς δεν ξέρει– και στη συνέχεια, με την προβοσκίδα ξανά θα πάρει ένα από τα ελεφάντινα οστά και θα το ακουμπήσει στην καρδιά του.