Η ΒΡΟΧΗ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ

Η γενιά μου, είναι η γενιά του τίποτα. Η ανύπαρκτη γενιά. Δεν της αρέσει τίποτα, δε σιχαίνεται τίποτα, δεν προσδοκά τίποτα, δε θέλει να λησμονήσει τίποτα… εθισμένη στην οθόνη ενός υπολογιστή, χτυπώντας ηλεκτρονικές ενέσεις και καταπίνοντας ηλεκτρονικά χάπια... λοβοτομή, αποξένωση, παγωμένες έως ανύπαρκτες επικοινωνίες... μία ολόκληρη γενιά που δεν κατάφερε, ούτε καν να μιμηθεί κάτι... δε νοστάλγησα ποτέ τη γενιά μου. Αντιθέτως, νοσταλγώ εκείνους, που είχαν το θάρρος να φτύσουν τους υπόλοιπους κατάμουτρα και ν' ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο. Εκείνους που ανήκαν σ' αυτή τη γενιά, αλλά τη σιχαίνονταν. Εκείνους που χλεύαζαν τον περίγυρό τους... ναι, υπήρξαν κι αυτές οι εξαιρέσεις, οι οποίες χτυπήθηκαν και φιμώθηκαν αλύπητα, γιατί χαλούσαν τη βιτρίνα...
«Πάμε όπως είμαστε;», με ρώτησε η Βίκυ, ανέκφραστη.
Έγνεψα καταφατικά.
«Υπάρχει σχέδιο;», με ρώτησε ο Σπύρος.
«Ναι. Τους σκοτώνουμε όλους».