Η ΑΚΑΜΨΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ

Μια άγρια θαλασσοταραχή σηκώθηκε απόψε μέσα σ’ ένα δωμάτιο παρθενικών ονείρων κουκουλώνοντας τα πάντα με αχνούς κυμάτων. Μια μικρή ψαρόβαρκα πάλεψε μεσοπέλαγα ανίσχυρη, μα ουδείς δεν έλαβε τα σήματα κινδύνου που εξέπεμπε έως ότου κι εκείνη ξέπνοη πια αναποδογύρισε, βούλιαξε, και παρέδωσε τελικά δίπλα σε σωρούς αποβρασμάτων. Καημένη Αρετή! Δεν υπήρξε ποτέ για σένα το πριν, δεν υπήρξε ποτέ για σένα το μετά. Όλα, πριν και μετά, παρελθόν και μέλλον, συμπυκνώθηκαν σε τούτη την στιγμή της ζωής σου που λέγεται τώρα. Καημένη Αρετή! Ποιο απ’ όλα τα όνειρα σου να έκοψε άραγε στη μέση ο σουβλερός πόνος και το αίμα με το κουφετί χρώμα που άρχισε ξαφνικά να πετιέται σαν πίδακας από την ήβη σου, να κυλλά ανάμεσα στα πόδια σου, και να τα πλημμυρίζει...