ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΛΙΚΩΝΑ

Μαρίνα Τσβετάγεβα: Όλη η ζωή χωρίζεται σε τρεις περιόδους: προαίσθηση του έρωτα, πράξη του έρωτα και ανάμνηση του έρωτα. Αν και αυτά τα γράμματα ανήκουν στη μεσαία -γράφτηκαν στα ρωσικά στη δίνη μιας συνάντησης το 1922-, η μετάφρασή τους από την Τσβετάγεβα στα γαλλικά, δέκα χρόνια αργότερα, τοποθετείται στην τελευταία. Πιο πολύ από μετάφραση, μεταγραφή - τέτοιου βαθμού είναι η οικειότητα της Τσβετάγεβα με τη γαλλική γλώσσα. Και πιο πολύ από μεταγραφή, μετουσίωση ενός αποσπάσματος βιωμένης ζωής που η γραφή διυλίζει μέχρι τη λήθη. 1922. Η Μαρίνα Τσβετάγεβα εγκαταλείπει τη Μόσχα για να συναντήσει τον σύζυγο της που είχε διαφύγει στο εξωτερικό. Το ραντεβού είχε οριστεί στο Βερολίνο. Είναι 29 χρόνων. Το ποιητικό της έργο είναι σημαντικό και αναγνωρισμένο από τους ομοτέχνους της. Στις 15 Μαΐου φτάνει στο Βερολίνο, πρώτο σταθμό των ρώσων εμιγκρέδων - επικρατεί πνευματικός αναβρασμός ξεφυτρώνουν ορμητικά διάφοροι εκδοτικοί οίκοι. Ένας από αυτούς, ο Ελικών, είχε εκδώσει πριν από την άφιξη της μία από τις ποιητικές συλλογές της, τον Χωρισμό. Συναντά τον Αβραάμ Βισνιάκ, τον εκδότη (1895-1944). Σε αυτόν απευθύνει από τις 17 Ιουνίου έως τις 9 Ιουλίου, αυτά τα γράμματα που θα μείνουν αναπάντητα ή σχεδόν αναπάντητα, έως το ενδέκατο που έλαβε τον Οκτώβριο που ακολούθησε, ενώ είχε οριστικά εγκαταλείψει τη Γερμανία. 1932. Κέντρο των ρώσων πολιτικών προσφύγων είναι το Παρίσι. Η Τσβετάγεβα μένει εκτός Παρισιού, στα προάστια. Δύσκολες συνθήκες. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ποίησή της - ακόμα και όταν γράφει στα γαλλικά. Στρέφεται στην πρόζα και σε αυτοβιογραφικά αφηγήματα. Αφού συντάσσει το Γράμμα στην Αμαζόνα, επιστρέφει σε αυτά τα παλιά γράμματα που της επιστράφηκαν, εκτός από ένα. Τα μεταφράζει, προσθέτει κάποιες παρατηρήσεις, την ιστορία της τελευταίας συνάντησης της με τον παραλήπτη και έναν επίλογο ή εκ των υστέρων όψη των πραγμάτων, που ολοκληρώνοντάς τα κλείνει αυτό το σύντομο επιστολογραφικό μυθιστόρημα. (από την εισαγωγή της γαλλικής έκδοσης)