ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΜΟΥ

Ξυπνάω με μάτια πρησμένα, κατακόκκινα. Φαίνεται πως κλαίω στον ύπνο μου. Κάθε πρωί τρέχω στον καθρέφτη για να δω τα σημάδια που άφησε ο χθεσινός πόνος. Μια χαρά προχωράω. Αποσυντίθεμαι μαζί της. Δεν ακούω ειδήσεις, δεν διαβάζω εφημερίδες. Αρκεί που το νιώθω. Η Ελλάδα κι εγώ συντονιζόμαστε απολύτως. Δεν τολμάω να βγω έξω από το σπίτι. Οι δρόμοι είναι βρώμικοι, γλιστεροί. Μαζί σου η ασχήμια θα ήταν ένα υπονοούμενο, οι θυμωμένοι μια παρανόηση, οι πεινασμένοι μια οφθαλμαπάτη. Μα τώρα όλα είναι εδώ μεγεθυσμένα, απειλητικά

Μοναχικοί περίπατοι στην Αθήνα της κρίσης. Παρατηρήσεις, σχόλια, επικρίσεις, παρανοήσεις, ατυχίες, τρικλοποδιές, αλλά και ευσεβείς πόθοι...

Πόσες παγίδες να αποφύγει κανείς; Όλο και κάτι αναπάντεχο θα ανατρέψει τα σχέ¬διά του. Μια αδέσποτη φτυσιά, ένα αδικαιολόγητο βρισίδι, μια τρύπα που ξεφυτρώ¬νει από το πουθενά... Υπάρχουν, βέβαια, και οι αισιόδοξοι. Εκείνοι που στο ζόφο της πόλης αντιτάσσουν την ομορφιά της ελληνικής φύσης, στην παρακμή των καιρών, το ένδοξο παρελθόν μας. Και συν τοις άλλοις, ερωτεύονται. Χαρά στο κουράγιο τους, αφού του έρωτα τα καμώματα, τα βλέπει η Αθήνα και γελά.

Χιούμορ, υπαινιγμοί, ειρωνεία, παραδοξότητες και άλλα δεινά...