ΓΗΠΕΔΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΤΣΟΧΑΣ

Όλα αυτά τα βράδια που σκεφτόμουν όσα έτυχαν στη ζωή μου, από τότε που ήμουν ένα μικρό παιδί στο κρεβάτι έως σήμερα που έκλεισα τα ογδόντα δύο, ποτέ μου δεν ονειρεύτηκα τόσο συχνά και τόσο πολύ καμιά άλλη εικόνα από το παρελθόν, όσο το να παίζω. Ούτε παλιές γνωριμίες, ούτε αγαπημένες μορφές, ούτε ταξίδια στον κόσμο, ούτε τα καθημερινά φυσιολογικά όνειρα. Ονειρευόμουν μόνο ότι παίζω. Ότι παίζω μπάλα στο γήπεδο με όλους τους παλιούς αγαπημένους συμπαίκτες μου και τους αντιπάλους. Ότι παίζω είτε στη Λεωφόρο, είτε στον δρόμο στην Κατοχή με το πάνινο τόπι, είτε στο Παρίσι, στο Τορίνο, στη Βαρσοβία, στη Νέα Υόρκη, στη Μελβούρνη, στην Πράγα, στο γήπεδο της γειτονιάς μου με τις αμυγδαλιές. Σε αυτά τα όνειρά μου δεν με ενδιέφερε να ξέρω αν τα γκολ τα έβαλα τότε στον ΠΑΟΚ, στο «αήττητο» πρωτάθλημα ή αν τα έβαλα στη Σάντος, στη Ρώμη, στη Γαλατασαράι ή σε ένα φιλικό παιχνίδι της Τετάρτης.

Για μένα όσο θα υπάρχει η Λεωφόρος θα υπάρχουν και τo όνειρo. Και αυτό το δικό μου όνειρο δεν θα μπορέσει να μου το πάρει κανείς.