ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οι διαδοχικοί κλονισμοί της ευαισθησίας του ποιητή στην επαφή της με την πραγματικότητα, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, αποτυπώνονται μετουσιωμένοι στην ποίησή του, από την πρώτη συλλογή που λάθρα καταγγέλλει την πολιτική και προσωπική καταπίεση, ως την τελευταία, που πραγματεύεται συστηματικά τον θάνατο, ως υλική φθορά του σώματος και υπαρξιακή προοπτική της θνητότητας. Διότι, όπως έλεγε ο Reverdy, «είναι λάθος να θέλουμε η συγκίνηση που γεννά το έργο να είναι ταυτόσημη με εκείνη που το έργο γεννά με τη σειρά του. Η μία είναι σημείο αφετηρίας, η άλλη αποτέλεσμα.» Και σε άλλο σημείο: «Ο ποιητής είναι καμίνι όπου καίγεται η πραγματικότητα. Από όλες τις ακατέργαστες συγκινήσεις που υποδέχεται, προκύπτει ενίοτε ένα ελαφρύ διαμάντι απαράμιλλης καθαρότητας και λάμψης. Ιδού μια ολόκληρη ζωή συμπυκνωμένη σε λίγες εικόνες και λίγες προτάσεις».