ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΧΟΡΕΥΩ ΧΟΡΕΥΩ ΜΟΝΗ

Σε περίμενα πως και πως.
Σε έψαχνα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πηγαίναμε πολύ καλά εμείς οι δυο.
Συνήθως ήσουν αυστηρός και επικριτικός μαζί μου.
Με μάλωνες συχνά
και έσκυβα το κεφάλι σαν παιδί,
που μόλις έφαγε τις καραμέλες απ’ το βάζο της μαμάς.

Παρ’ όλα αυτά, πίστευα σ’ αυτήν τη μέρα,
που θα σε τσάκιζα και δεν θα σου επέτρεπα
άλλο να με μαστιγώνεις.
Και ήρθε.

Εσύ για ακόμη μια φορά,
ήθελες να με πνίξεις με τα κουρέλια σου.
Με έσφιγγες τόσο πολύ,
που ήμουν έτοιμη να σου παραδοθώ.
Φοβόμουν να σε αντικρίσω,
γιατί θα με πονούσες και το ήξερα.

Αλλά όταν σε κοίταξα κατάματα,
κατάλαβα πως ήταν η τελευταία φορά
που με εγκλώβιζες.
Στα είπα όλα!
Ουρλιάζοντας.
Τα λόγια μου έβγαιναν απ’ το στόμα
σαν ψυχές που μόλις τις ελευθέρωσαν,
αέναες, μελωδικές,
έτοιμες να ζήσουν όλα εκείνα που στερήθηκαν.

Και σε έδιωξα.
Επιτέλους.