ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

Δεκαετία του '60. Για κάποιους φάνταζε σχετικά μακριά από την κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. Για αρκετούς όμως ήταν νωπά ακόμα τα δραματικά γεγονότα και μια ικανή μερίδα ατόμων βίωναν ακόμα έντονα τα διχαστικά συναισθήματα του Εμφυλίου. Η δημοκρατία μπορεί, με τη λήξη του Εμφυλίου, να διασώθηκε και να γλίτωσε τον επιθετικό προσδιορισμό «λαϊκή» αλλά, ούτε και ο άλλος προσδιορισμός, «φιλελεύθερη», εκπλήρωνε πλήρως τις προδιαγραφές της. Ήταν ανεπαρκής κατά την άποψη αρκετών. Οι Έλληνες διχάστηκαν σε «νικητές και ηττημένους». Οι νικητές θεωρούσαν ότι δικαιούνταν τα επινίκια από το νικηφόρο Εμφύλιο και αφού τα «προσδιόρισαν», στη συνέχεια τα διεκδικούσαν και τα περιχαράκωναν. Το αποτέλεσμα ήταν η πολιτική αντιπαράθεση να είναι συνεχής και έντονη. Η νεολαία ήταν λογικό να διεκδικεί «περισσότερη και καλύτερη» δημοκρατία. Όταν η διεκδίκηση αυτή, μέσα στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου, ξεπέρασε τα όρια, κατά την άποψη κάποιων τότε, έχρισαν, αυθαίρετα, τους εαυτούς τους «προστάτες της δημοκρατίας». Και όταν θεώρησαν, κατά την κρίση τους, ότι κινδυνεύει η δημοκρατία «τους», τη βάλανε στο γύψο για μια επταετία. Βέβαια, όταν έσπασε με βίαιο τρόπο ο γύψος, είχαμε ολέθρια αποτελέσματα για τον ελληνισμό και την Κύπρο. Πώς πορεύεται και τι προσδοκά κάποιος που πέρασε την παιδική ηλικία μέσα στον Εμφύλιο, και ξεκινάει το βηματισμό για τη δική του πορεία, μέσα στη δεκαπενταετία των μεγάλων αλλαγών, τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή πραγματικότητα, που εμφανίζονται με την έναρξη της δεκαετίας του'60;...