ΓΙΑ ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΖΩΗ

Και κάθε φορά που κάποιος ερχόταν απ' όξω -το ξωτερικό- όλο και γέμιζε το σπίτι της με κάνα ξερό παξιμάδι, κάνα μάτσο ρίγανη, κάνα περισσευούμενο ζαρζαβατικό, που οι γειτόνισσες παρά τις ανάγκες τους στερούσαν από τα παιδιά τους, γρικώντας την ερημιά τς. Νιώθανε τύψεις, αά και τυχερές μέσα τη φτώχεια τους με την σκέψη ότι δεν έχασαν το ταίρι τους στην ξενιτιά. Αυτές τουλάχιστον και να κοιμόντανε νηστικές θα χόρταιναν με μα νυχτερινή αγκαλιά.

Οι τύψεις συνεχίστηκαν ακόμα και μετά το θάνατο της Βουλιώς. Ίσως γι' αυτό να διάλεξαν να στέλνουν στη Βουλιώ τα νιόπαντρα ζευγάρια την πρώτη νύχτα του γάμου τους. Νιώθανε πως έπρεπε να ποτίζουν το στερημένο από έρωτα σπίτι, όπως έκαναν και με τα διψασμένα ζωντανά τους.