ΓΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

ΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ 6ΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟ

Τόσο ο καθαρευουσιανισμός όσο και ο δημοτικισμός βασίζουν τη διακήρυξη και το γλωσσικό τους πρόγραμμα στην αποδοχή ως αυτονόητης αυτής της καρατόμησης της ελληνικής γλώσσας, για να περιμαζέψουν και θάλψουν από τα αιμάσσοντα κομμάτια της ο πρώτος το κεφάλι με το πνεύμα, ο δεύτερος τα σπλάχνα και την καρδιά. Κι όμως αυτός ο σφαγιασμός της ελληνικής γλώσσας από τους μορφωμένους Ευρωπαίους δεν είναι μόνο πράξη βαρβαρική είναι συγχρόνως (και κυρίως) ιδεοληπτική και αντεπιστημονική. Τα «αρχαία ελληνικά» και τα «νέα ελληνικά» είναι ψευδοσύνολα: Λεξιλογικά η γλώσσα του Ξενοφώντα είναι συγγενικότερη προς τη γλώσσα του Ελύτη ή του Σκληρού παρά προς τη γλώσσα του Ομήρου ή του Ησίοδου...