ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΠΛΕ

Κλειστές πόρτες σε μικρά διαμερίσματα. Κτίρια όπου οι άνθρωποι όπου οι άνθρωποι της μεγαλούπολης στοιβάζονται και γίνονται γρανάζια μιας λειψά λαδωμένης μηχανής, της δουλειάς τους.

Πού είναι οι νέοι σ αυτή τη μεγαλούπολη; Πού χωράνε τα όνειρά τους; Οι σπουδές τους; Οι προσωπικές ζωές τους; Η ανασφάλεια τους και κυρίως η θέση τους μέσα στα γρανάζια; Οι πολυώροφες κατασκευές γίνονται πολλές φορές σύγχρονες φυλακές υψίστης ασφαλείας όπου το κελί - δωμάτιο αντιπροσωπεύει το απραγματοποίητο όνειρο και το φύλακα της κοινωνίας με τις προκαταλήψεις και τις ελλείψεις της. Το κλειδί δικαιούνται να το κρατάνε μόνο οι νέοι. Είναι έτσι ή αυτή είναι μια απατηλή εντύπωση; Υπάρχει ζωή παράλληλη με τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου; Δηλώνουμε παρόντες ή «κρυβόμαστε» σαν γονείς; Κ’ αν θέλουμε να βλέπουμε την μισή αλήθεια; Τότε, η άλλη μισή αναζητείται!

Το «Φεγγάρι Μπλέ» είναι η μισή μας αλήθεια. Αυτή που δεν τολμάμε να πούμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Μελαγχολική αλλά συνάμα αναπάντεχη και ενδιαφέρουσα.