Little Red Δέν θά ξανάρθω πιά γιαγιά, δέν θά ξανάρθω μέ τό καλάθι μου όλο σκίνα όλο μυρτιές όλο τόν κίνδυνο ώς τήν άκρη εκεί, του δάσους ένα γιαπί, ένα γήπεδο, μέσα στό τίποτα ένα κέντρο, ένα αυθαίρετο έξαφνο ένα φως η είσοδος μισανοιχτή, δέν θά ξανάρθω μέ τό παλτό μου, σάν τρελή χαρά τάκ τάκ δέν θέλω πάλι στά τακούνια - τί χαλίκια, τί ασβέστες. Αυτός ο λύκος, πόσο τρυφερά μας φτάνει στήν κραιπάλη 'Ανυποψίαστα παιδάκια διαρκώς. Πόσο γλυκός, πόσο δικός, ο τρομερός του τρόπος - νύχια δόντια τά γκρίζα μάτια σου ολόιδια κι αλλιώς η απειλή σάν συμβουλή μας κόβει τήν ψυχή, μας παρασύρει αυτή η φωνή - βυθός καί αφρός - τά ασπρόρουχά μας, μιά χροιά σκόνη καί γύρη - ναί, γιαγιά η απαράλλαχτή μας δόξα μοιρασμένη. Κι αυτή η πόλη, η λεκάνη της, μιά αυλή, βλέπω κοτούλες, βλέπω προβατάκια σάν νά μέ κάλεσε η σύμπασα ζωή - γιά νά μέ κάνει, τί; - Νά ονειρευτώ, νά ονειρευτεί η αθεράπευτή μου η νύχτα εχτές ξανά, κάτω απ' τό χώμα τό νερό τυφλό. Εκεί μέ πάει, η άσφαλτός μας νά πλυθώ μέσα στό κρύο - ένας ναός οι άδηλές του εκεί, στό σύθαμπο οι κολώνες. Ντύνομαι γδύνομαι γιαγιά πόσους αιώνες μου ετοιμάζατε αυτόν τόν προορισμό εμένα μέ τό κέικ, μέ τή σκούφια τό βουνό τί μέ κοιτάζει; Δέν θά ξανάρθω κι ας αφήσω - πού σας έχω τόση αγάπη ας τόν αφήσω όλο τόν κόσμο μου αβοήθητο στόν πυρετό.
Little Red Δέν θά ξανάρθω πιά γιαγιά, δέν θά ξανάρθω μέ τό καλάθι μου όλο σκίνα όλο μυρτιές όλο τόν κίνδυνο ώς τήν άκρη εκεί, του δάσους ένα γιαπί, ένα γήπεδο, μέσα στό τίποτα ένα κέντρο, ένα αυθαίρετο έξαφνο ένα φως η είσοδος μισανοιχτή, δέν θά ξανάρθω μέ τό παλτό μου, σάν τρελή χαρά τάκ τάκ δέν θέλω πάλι στά τακούνια - τί χαλίκια, τί ασβέστες. Αυτός ο λύκος, πόσο τρυφερά μας φτάνει στήν κραιπάλη 'Ανυποψίαστα παιδάκια διαρκώς. Πόσο γλυκός, πόσο δικός, ο τρομερός του τρόπος - νύχια δόντια τά γκρίζα μάτια σου ολόιδια κι αλλιώς η απειλή σάν συμβουλή μας κόβει τήν ψυχή, μας παρασύρει αυτή η φωνή - βυθός καί αφρός - τά ασπρόρουχά μας, μιά χροιά σκόνη καί γύρη - ναί, γιαγιά η απαράλλαχτή μας δόξα μοιρασμένη. Κι αυτή η πόλη, η λεκάνη της, μιά αυλή, βλέπω κοτούλες, βλέπω προβατάκια σάν νά μέ κάλεσε η σύμπασα ζωή - γιά νά μέ κάνει, τί; - Νά ονειρευτώ, νά ονειρευτεί η αθεράπευτή μου η νύχτα εχτές ξανά, κάτω απ' τό χώμα τό νερό τυφλό. Εκεί μέ πάει, η άσφαλτός μας νά πλυθώ μέσα στό κρύο - ένας ναός οι άδηλές του εκεί, στό σύθαμπο οι κολώνες. Ντύνομαι γδύνομαι γιαγιά πόσους αιώνες μου ετοιμάζατε αυτόν τόν προορισμό εμένα μέ τό κέικ, μέ τή σκούφια τό βουνό τί μέ κοιτάζει; Δέν θά ξανάρθω κι ας αφήσω - πού σας έχω τόση αγάπη ας τόν αφήσω όλο τόν κόσμο μου αβοήθητο στόν πυρετό.
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση
