ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

«Η μητέρα σας δε σας πρόσφερε και πολλά πέρα από τη ζωή», σχολίασε ο χορδιστής των σωμάτων μόλις άγγιξε για πρώτη φορά το δέρμα της Κλάρας Βέρνερ. Κι αυτό ήταν το ελάχιστο φως που κατάφερε να ρίξει στο σκοτεινό παρελθόν της νεαρής Γαλλίδας, η οποία αναζήτησε στην παγωμένη Νορβηγία τη μοναξιά που θα τη λύτρωνε από τον αγιάτρευτο έρωτά της, το καταφύγιο στο οποίο θα μπορούσε να φροντίσει τις αφανείς πληγές του κορμιού και της ψυχής της.

Κι αν το δικό της βλέμμα αιφνιδιάζεται διαρκώς από εικόνες των περασμένων, που επανέρχονται επίμονα (το πολύβουο Μαρόκο, ένα δωμάτιο-φυλακή στο γκρίζο Δουβλίνο, δυο χέρια που χτυπούν και χαϊδεύουν με το ίδιο πάθος), στα μάτια των άλλων εκείνη παραμένει ένα άλυτο αίνιγμα: δοκιμάζουν να τη ζωγραφίσουν, μα το χαρτί μένει λευκό· προσπαθούν να την αγγίξουν, μα τα δάχτυλα μένουν μετέωρα. Ακόμα και το χιόνι, την ύστατη στιγμή, δε θα κρατήσει το ίχνος της.