ΕΝΑ ΠΟΛΥΒΟΛΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΣΤΡΟ ΠΕΤΡΟ

O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντας την απαλάμη του μπροστά στα χείλη. Τα μικρά πουλίσια μάτια του είχαν θολώσει από συγκίνηση που ο Λεφτέρης ήταν καλά στην υγειά του. Έστρεφε τότε το γυρτό μικροκαμωμένο κορμί του με τα αδύνατα κανιά κατά το στενό καλντερίμι που έβγαζε από το χωριό στο Λιβάδι, όπου οι χωριανοί είχαν τις καλλιέργειές τους.