ΕΛΟΙΖΑ ΚΑΙ ΑΒΕΛΑΡΔΟΣ

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθιστόρημα ούτε βιογραφία μυθιστορηματική, αλλά δοκιμιακή, θα λέγαμε, βιογραφία, που όμως συναρπάζει σαν μυθιστόρημα, συγκεντρώνοντας τρεις προϋποθέσεις:

Την εξωτερική περιπέτεια, που είναι αντάξια τής πιο εύφορης μυθοπλαστικής φαντασίας, και δεδομένου ότι πρόκειται για πρόσωπα ιστορικά, αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση όπου ζωή υπερακοντίζει την τέχνη στη δημιουργία κορυφαίων εμπειριών και οριακών καταστάσεων.

Την εσωτερική περιπέτεια, ως βασανισμό συνειδήσεων, όπου πάθη ερωτικά, δόγματα εξωτερικευμένα, πρότυπα υψηλά, συναισθήματα ενοχής αλλά και ανταρσίας, εγκαρτερήσεως αλλά και διαμαρτυρίας, επάρσεως αλλά και αυτοσυντριβής, διαπλέκονται αξεδιάλυτα σε δοκιμασίες που ξεπερνούν τα κοινά μέτρα, και τα πρόσωπα, αντιμέτωπα με το μέσα τους άπειρο, προσεγγίζουν την αλήθεια τους δια των ακραίων ορίων. Και, τέλος, την περιπέτεια του ίδιου του ερευνητή, αυτή τη λεπτομέριμνη ιχνηλασία των πραγματολογικών δεδομένων -συναρπαστική καθ' εαυτήν-, που ελαυνόμενη από έγνοια ιστορικής αληθογνωσίας, βγάζει την ιστορία από τον μύθο και αποκαθιστά τα πρόσωπα στην ιστορικότητα και τη προσωπική τους αλήθεια, αποκαθαίροντάς τα από την θρυλουμένη και τις φερτες ύλες. Κι αυτά, αναδυμένα στην πραγματική τους πραγματικότητα, μας μεταδίδουν ατόφιο το δέος των οριακών καταστάσεων, και μαζί την εικόνα του δικού τους αναστήματος: μεγάλου, και ως προς τα σφάλματα, και ως προς την εξιλέωσή τους, και τελικά ως προς την απεγνωσμένη προσπάθεια να κερδίσουν το νόημα τής ζωής τους, ακροβατώντας σε κρημνώδη ψυχικά τοπία και αναμετρούμενα με υπέρογκα μέσα τους μεγέθη.