ΔΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ

Εκεί στο έβγα της πόρτας,
στήθηκαν στα μάτια πρόχειρα οδοφράγματα,
οι λέξεις κρύφτηκαν
και μάχες αξέχαστες,
μα αδόξαστες δοθήκαν.
Έτρεμε το πόμολο στο χέρι σου.
«Σταμάτησέ τον!», με παρακαλούσε.
«Μείνε!», ικέτευσε εσένα,
σα θυμήθηκε πώς το γύριζες με λαχτάρα σαν έμπαινες,
ή τότε που έτρεχα σαν παιδί να σου ανοίξω.
«Κάποτε αγαπηθήκατε!» φώναζε κλαίγοντας.
Όμως κανείς μας δεν το άκουγε.
Του γυρίσαμε τις πλάτες
κι απομείναμε δυο άνθρωποι μονάχοι,
που δεν είχαν καρδιά ίσα μ’ ένα πόμολο...