Ο κόσμος αλλάζει. Γοργά. Μέσα από ρήξεις, ένοπλες συρράξεις, διεθνούς και κυρίως εσωτερικού χαρακτήρα, διεκδικήσεις λαών, εθνοτήτων, μειονοτήτων, την ανάδυση αντισυμβατικών κινημάτων και οργανώσεων, τις απειλές στην ασφάλεια ανθρώπων και κρατών, τον πιεστικό παρεμβατισμό των ΜΚΟ και της κοινωνίας των πολιτών. Νέα προβλήματα και τριβές δημιουργούνται γύρω από το περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τα ζητήματα ανάπτυξης απέναντι στη φτώχεια και τα δημόσια χρέη των κρατών, τις νέες πολιτικές που προωθούν διεθνείς οργανισμοί περιφερειακού και οικουμενικού χαρακτήρα...
Η διεθνής κοινότητα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο θεσμικά ή/και αρνητικά τον παρεμβατικό της ρόλο, αναδεικνύοντας και η ίδια μια αυτοτελή οντότητα με δικαιώματα και υποχρεώσεις στη διεθνή δικαιοταξία, αλλά και αδυναμίες. Τα όρια του διεθνούς δικαίου συνδιαλέγονται -συγκλίνοντας/αποκλίνοντας;- με τις αδυναμίες των πολιτικών επιλογών και τα ελλείματα ανεπάρκειας των επιμέρους πολιτικών. Η ασφάλεια ως αντίληψη και πολιτική συναιρείται με την ανάπτυξη. Και αυτή, με την ειρήνη και τα δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών. Την τρέχουσα περίοδο διεθνών εξελίξεων, βιώνουμε τη γνήσια μετάβαση από τη διακρατική διεθνή κοινότητα, όπου δέσποζε το βεστφαλιανό κυρίαρχο κράτος, στην μεταπολεμική διεθνή κοινότητα των πολλών διεθνών δρώντων, φορέων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων με επίκεντρο τον άνθρωπο ή συλλογικότητες προσώπων, μειονοτήτων, εθνοτήτων, λαών, αυτοχθόνων κλπ.
Αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση της διεθνούς δικαιοταξίας βιώνει, πλαισιώνει σταδιακά, αλλά και προωθεί το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι/ορίζεται απλά «ως ένα σύνολο κανόνων που διέπει τη διεθνή κοινωνία». Είναι και πρέπει να γίνεται περισσότερο κατανοητό ως μια πορεία (process). Μια διαρκής εξέλιξη που συνδιάζει την «πνευματική» παράδοση με μια μορφή διευθέτησης/επίλυσης προβλημάτων στη διάρκεια της οποίας μεταβάλλεται και το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο, ενώ όργανα της διεθνούς κοινότητας, αντιδρώντας στα διάφορα ζητήματα, το ερμηνεύουν και το εφαρμόζουν.
Ο κόσμος αλλάζει. Γοργά. Μέσα από ρήξεις, ένοπλες συρράξεις, διεθνούς και κυρίως εσωτερικού χαρακτήρα, διεκδικήσεις λαών, εθνοτήτων, μειονοτήτων, την ανάδυση αντισυμβατικών κινημάτων και οργανώσεων, τις απειλές στην ασφάλεια ανθρώπων και κρατών, τον πιεστικό παρεμβατισμό των ΜΚΟ και της κοινωνίας των πολιτών. Νέα προβλήματα και τριβές δημιουργούνται γύρω από το περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τα ζητήματα ανάπτυξης απέναντι στη φτώχεια και τα δημόσια χρέη των κρατών, τις νέες πολιτικές που προωθούν διεθνείς οργανισμοί περιφερειακού και οικουμενικού χαρακτήρα...
Η διεθνής κοινότητα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο θεσμικά ή/και αρνητικά τον παρεμβατικό της ρόλο, αναδεικνύοντας και η ίδια μια αυτοτελή οντότητα με δικαιώματα και υποχρεώσεις στη διεθνή δικαιοταξία, αλλά και αδυναμίες. Τα όρια του διεθνούς δικαίου συνδιαλέγονται -συγκλίνοντας/αποκλίνοντας;- με τις αδυναμίες των πολιτικών επιλογών και τα ελλείματα ανεπάρκειας των επιμέρους πολιτικών. Η ασφάλεια ως αντίληψη και πολιτική συναιρείται με την ανάπτυξη. Και αυτή, με την ειρήνη και τα δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών. Την τρέχουσα περίοδο διεθνών εξελίξεων, βιώνουμε τη γνήσια μετάβαση από τη διακρατική διεθνή κοινότητα, όπου δέσποζε το βεστφαλιανό κυρίαρχο κράτος, στην μεταπολεμική διεθνή κοινότητα των πολλών διεθνών δρώντων, φορέων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων με επίκεντρο τον άνθρωπο ή συλλογικότητες προσώπων, μειονοτήτων, εθνοτήτων, λαών, αυτοχθόνων κλπ.
Αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση της διεθνούς δικαιοταξίας βιώνει, πλαισιώνει σταδιακά, αλλά και προωθεί το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι/ορίζεται απλά «ως ένα σύνολο κανόνων που διέπει τη διεθνή κοινωνία». Είναι και πρέπει να γίνεται περισσότερο κατανοητό ως μια πορεία (process). Μια διαρκής εξέλιξη που συνδιάζει την «πνευματική» παράδοση με μια μορφή διευθέτησης/επίλυσης προβλημάτων στη διάρκεια της οποίας μεταβάλλεται και το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο, ενώ όργανα της διεθνούς κοινότητας, αντιδρώντας στα διάφορα ζητήματα, το ερμηνεύουν και το εφαρμόζουν.
ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΤΑΞΙΑ ΤΟΜΟΣ ΑBKS.0363596BKS.0363596ΠΕΡΡΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣΠΕΡΡΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣΔΙΚΑΙΟΚατηγορία: ΔΙΚΑΙΟ •ΠΕΡΡΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ στην κατηγορία ΔΙΚΑΙΟ ISBN: 978-960-08-0691-5 Συγγραφέας: ΠΕΡΡΑΚΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ Εκδοτικός οίκος: ΣΙΔΕΡΗΣ Ι. Σελίδες: 476 Διαστάσεις: 17Χ24 Ημερομηνία Έκδοσης: Μάιος 2016 ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ Ο κόσμος αλλάζει. Γοργά. Μέσα από ρήξεις, ένοπλες συρράξεις, διεθνούς και κυρίως εσωτερικού χαρακτήρα, διεκδικήσεις λαών, εθνοτήτων, μειονοτήτων, την ανάδυση αντισυμβατικών κινημάτων και οργανώσεων, τις απειλές στην ασφάλεια ανθρώπων και κρατών, τον πιεστικό παρεμβατισμό των ΜΚΟ και της κοινωνίας των πολιτών. Νέα προβλήματα και τριβές δημιουργούνται γύρω από το περιβάλλον, την κλιματική αλλαγή, τις μετακινήσεις πληθυσμών, τα ζητήματα ανάπτυξης απέναντι στη φτώχεια και τα δημόσια χρέη των κρατών, τις νέες πολιτικές που προωθούν διεθνείς οργανισμοί περιφερειακού και οικουμενικού χαρακτήρα... Η διεθνής κοινότητα επιβεβαιώνει όλο και περισσότερο θεσμικά ή/και αρνητικά τον παρεμβατικό της ρόλο, αναδεικνύοντας και η ίδια μια αυτοτελή οντότητα με δικαιώματα και υποχρεώσεις στη διεθνή δικαιοταξία, αλλά και αδυναμίες. Τα όρια του διεθνούς δικαίου συνδιαλέγονται -συγκλίνοντας/αποκλίνοντας;- με τις αδυναμίες των πολιτικών επιλογών και τα ελλείματα ανεπάρκειας των επιμέρους πολιτικών. Η ασφάλεια ως αντίληψη και πολιτική συναιρείται με την ανάπτυξη. Και αυτή, με την ειρήνη και τα δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών. Την τρέχουσα περίοδο διεθνών εξελίξεων, βιώνουμε τη γνήσια μετάβαση από τη διακρατική διεθνή κοινότητα, όπου δέσποζε το βεστφαλιανό κυρίαρχο κράτος, στην μεταπολεμική διεθνή κοινότητα των πολλών διεθνών δρώντων, φορέων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων με επίκεντρο τον άνθρωπο ή συλλογικότητες προσώπων, μειονοτήτων, εθνοτήτων, λαών, αυτοχθόνων κλπ. Αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση της διεθνούς δικαιοταξίας βιώνει, πλαισιώνει σταδιακά, αλλά και προωθεί το Διεθνές Δίκαιο. Το Διεθνές Δίκαιο δεν είναι/ορίζεται απλά «ως ένα σύνολο κανόνων που διέπει τη διεθνή κοινωνία». Είναι και πρέπει να γίνεται περισσότερο κατανοητό ως μια πορεία (process). Μια διαρκής εξέλιξη που συνδιάζει την «πνευματική» παράδοση με μια μορφή διευθέτησης/επίλυσης προβλημάτων στη διάρκεια της οποίας μεταβάλλεται και το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο, ενώ όργανα της διεθνούς κοινότητας, αντιδρώντας στα διάφορα ζητήματα, το ερμηνεύουν και το εφαρμόζουν. ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΚΑΙΟΤΑΞΙΑ ΤΟΜΟΣ Α
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση