ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΟΝΥΣΟ

Σήμερα, λόγω της έφεσης του κοινού για καθετί το «Αρχαίο», γίνεται μια ενθουσιώδης προσπάθεια συγγραφής δοκιμίων-κειμενων με διάθεση αρωγής στην κατανόηση/αναβίωση της Aρχαίας χρυσής εποχής. Η αλλοίωση που έχει υποστεί η συνείδησή μας, όμως, την καθιστά ανίκανη να βιώσει αυτό τον κόσμο. Για τη μετάβαση αυτή, καθότι φαίνεται, δεν αρκούν η εκπαιδευτική και η συναισθηματική προετοιμασία. Η μετάβαση στην αναγνώριση του "Ζώου" που κρύβεται στα εσώψυχα μας, αυτού του ζώου-Δαιμονα που γνωρίζει τα πάντα και μας μεταφέρει στα Θεία, μετά την λογική συνειδητοποίηση της πνευματικής μας κατάντιας, συνεπάγεται τη λειτουργία των ενστίκτων. Τα ζωώδη ένστικτα, αυτά που έχουν μείνει ανέγγιχτα, μόνο ο Διόνυσος δύναται να τα τιθασεύσει. Στην ικανότητα του συγγραφέα να συνδέσει τους δύο αυτούς κόσμους μέσα μας, μέσα από ένα πραγματικό ''γεγονός-σημάδι'', αναγνωρίζουμε αδιαμφισβήτητα μια νέα Αρχή, ίσως τη γένεση μιας Τραγωδίας.

Είναι η αναγέννηση της παλαιάς ''επιστήμης'', της καθαρτικής Τέχνης που θα λέγανε οι Γνώστες. Αυτής της τέχνης που μετά από μια αφύσικη γέννα μετατράπηκε από μαρμάρινη σοφία σε ορθή δόξα + αληθινή γνώση, τα οποία όπως ήταν φυσιολογικό μεταλλάχτηκαν σε εύπιστο δόγμα-θεολογία και άψυχη ερευνητική ικανότητα - επιστήμη. Τα τέρατα αυτά, αφού διέλυσαν την ιερή γνώση, χώρισαν και τον άνθρωπο στα δύο, προσπαθώντας το καθένα να εξυπηρετήσει το μισό της ύπαρξης που του αντιστοιχεί, χωρίς να νοιάζονται αν υπάρχει αρμονία μεταξύ γνώσης και πνεύματος, μεταξύ ψυχής και σώματος. Μοναδικό τους μέλημα ήταν να κρατάνε τα βλέμματα των πιστών και των ερευνητών μακριά από την πηγή τους, το ''Ελληνικό Δαιμόνιο''. Νιώθουν ότι η ΠΑΙΔΕΙΑ αυτή είναι ικανή ως δια μαγείας, με ένα Ελληνικό μάντεμα, ένα Δελφικό βλέμμα, να αντικρίσει καθαρά το μπρος και το πίσω, να μηδενίσει την προσπάθεια αιώνων των άστοχων ασκητών και των άψυχων ερευνητών.