ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία της ομώνυμης έκθεσης που διοργάνωσε το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Εϋνάρδου (14 Οκτωβρίου έως 28 Νοεμβρίου 2010). Στην έκθεση παρουσιάζονται 65 ζωγραφικά και χαρακτικά έργα, που αποτελούν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της νεότερης δουλειάς του καλλιτέχνη.

Ο Μιχάλης Αρφαράς γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα. Πέρασε όμως τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στην επαρχία. Εκεί, σε έναν κόσμο φτωχό, στερημένο και αργότερα καταπιεσμένον από τη δικτατορία, είχε ελάχιστες εικαστικές εμπειρίες. Η επαφή του με τον κόσμο των εικόνων περιοριζόταν, εκτός από τα εικονογραφημένα σχολικά βιβλία, στις εκκλησιαστικές αγιογραφίες και τον κόσμο του θεάτρου σκιών. Σαν παιδί είχε την τύχη να ζήσει παραστάσεις από σχεδόν όλους τους μεγάλους καραγκιοζοπαίχτες που περιόδευαν τότε με τους θιάσους τους στις επαρχιακές πόλεις. Εκεί ίσως να βρίσκεται και η ρίζα της μετέπειτα παλύχρονης ενασχόλησής του με τον πειραματικό κινηματογράφο κινουμένων σχεδίων. Ο Αρφαράς έχει δημιουργήσει μεγάλο και πολυβραβευμένο κινηματογραφικό έργο, που έχει άμεση σχέση με τις εικαστικές του αναζητήσεις στον χώρο της στατικής εικόνας. Το 1973 αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και να διαφύγει στη Γερμανία. Εκεί σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Εικαστικών Τεχνών του Μπραουνσβάιχ, δημιούργησε πρωτοποριακό εικαστικό έργο και δίδαξε τέχνη για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Χιλντεσχάιμ. Επέστρεψε το 2006 στην Αθήνα ως καθηγητής πλέον στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Ο Αρφαράς συχνά συνδυάζει διαφορετικές μεταξύ τους τεχνικές. Σε ένα έργο του μπορούν να συνυπάρχουν το σχέδιο, η ζωγραφική, το κολάζ καθώς και διάφορες χαρακτικές τεχνικές, όπως η ξυλογραφία, η χαλκογραφία, η λιθογραφία και η μεταξοτυπία. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι συνθέσεις του ολοκληρώνονται με έντυπα τυπογραφικά στοιχεία. Είναι φανερό ότι ο εικαστικός κόσμος του Αρφαρά είναι έγχρωμος. Ακόμη και οι ασπρόμαυρες συνθέσεις του χαρακτηρίζονται από πλήθος γκρίζους τόνους που μαρτυρούν τη χρωματική ευαισθησία του καλλιτέχνη.