ΔΑΝΙΗΛ ΑΒΑΚΙΑΝ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ

Το παρόν βιβλίο αφορά την αληθινή ιστορία της ζωής του Δανιήλ Αβακιάν η οποία εξελίσσεται στη μικρή πόλη της Κατερίνης από τα τέλη της δεκαετίας του '40. Ως ο τελευταίος γιος του Πέτρου Αβακιάν και της Σοφίας Ντουκμετσιάν, ο Δανιήλ αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην αναστήλωση φυσικών αλλά και πνευματικών χαλασμάτων. Οι προσπάθειές του αφορούσαν τη μεταγενέστερη εποχή και την εποχή της εγκατάστασης της οικογένειάς του στην Ελλάδα εξαιτίας της γενοκτονίας των Αρμενίων. Οι γονείς του διώχτηκαν βάναυσα αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά τους στην Τουρκία.

Με αφηγηματικό τρόπο το βιβλίο παρουσιάζει την εξέλιξη της ζωής ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε να κοιτάξει κατάματα την άβυσσο. Η αφηγηματική ανασκόπηση της ζωής του παρουσιάζεται με ύφος γλαφυρό. Στόχο έχει να αναδείξει τις ευαίσθητες ατομικές διαδικασίες που αφορούν την ατομική συνείδηση που σηματοδοτεί το πέρασμα του ανθρώπου μέσα από το φωτεινό μεσοδιάστημα της ζωής.

Το μήνυμα του συγγραφέα είναι πως η ανθρώπινη ανάγκη για δημιουργία, όταν πηγάζει από την υπαρξιακή λεβεντιά, δεν εθελοτυφλεί μπροστά στους περιορισμούς της ζωής αλλά αντρειώνεται. Η ζωή του Δανιήλ ήταν και θα είναι παράδειγμα πως η ανθρώπινη αρετή περιέχει μία αυτόνομη και ανεξήγητη δύναμη. Εκδηλώνεται με την εσωτερική καλλιέργεια του εαυτού και την επιθυμία να αντικρίσει τους περιορισμούς των καταστάσεων και να εργαστεί με θάρρος και αγάπη μέσα από αυτές.

Μπόρεσες να κρατήσεις τα σύνορα του μυαλού σου πατέρα. Να συντηρήσεις τις αδυσώπητες δυνάμεις μέσα σου. Να γίνεις βαθύς μυστικιστής και φιλόσοφος. Μπόρεσες να συγχωνεύσεις αντίθετες δυνάμεις. Να τα βάλεις με τα πνεύματα και να μην φοβηθείς. Να αντιμετωπίσεις κατάματα τη ζωή και τον θάνατο. Να δώσεις όλα αυτά που είχες και που σου είχε προσφέρει ο Θεός.