ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΕΣ ΕΛΒΙΕΛΕΣ

Μέσα στο σκοτάδι, τρέμοντας σύγκορμοι λέμε «Σ' αγαπώ», σ' ένα πολυπαιγμένο έργο, που λες και παίζουμε εμείς για πρώτη φορά. Γι' αυτό το «Σ' αγαπώ» ξεπουλάς τα όσια και τα ιερά σου: ιδέες, οράματα. Κι ως ένα σημείο, το κάνεις μ' ευχαρίστηση πιστεύοντας ότι η Αγάπη είναι πάνω απ' όλα.

Όλοι οι έρωτες δεν αφήνουν γλυκιά γεύση. Οι πολλοί αφήνουν πικρή. Σαν τη μαύρη πικρή σοκολάτα. Σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι -όπως στις παρελάσεις-, τινάζουμε πίσω τα μαλλιά μαζί με τις αμφιβολίες και τους φόβους μας. Ζωή, μη φεύγεις, περίμενέ μας! Φορώντας ελβιέλες, τα Νιάτα φτιαγμένα απ' το ίδιο υλικό με τους Θεούς ρίχνονται στο Μέλλον με βήματα φτερωτά, χαρούμενα, αστραφτερά.

«Ένας για όλους και όλοι για έναν!» Έτσι δε λέγαμε; Η Δήμητρα, η Αφρούλα, η Νέλλη, εγώ αλλά κι ο Μιχαλάκης κι ο Ντορής κι ο Δημήτρης κι ο Σταμάτης θα προχωρούσαμε αναλλοίωτοι μέσα στο χρόνο. Κάποια στιγμή μαγική, θ' ανεβαίναμε όλοι μαζί στον ουρανό χαμογελώντας ευτυχισμένοι με τ' άσπρα ρούχα των επιδείξεων, κρατημένοι σφιχτά απ' το χέρι σ' έναν κύκλο σαν αυτόν των χωρών μας στην αυλή του σχολείου.

Στα πιο όμορφά μας χρόνια, έπρεπε να κάνουμε όλα τα σπουδαία μαζί: να γνωρίσουμε τη ζωή, να βάλουμε τις βάσεις για το μέλλον, να ερωτευτούμε. Κι όλα αυτά στα τυφλά. Σαν τους μαθητευόμενους μάγους, λοιπόν, κάναμε λάθη πολλά. Που έκριναν την υπόλοιπη ζωή μας.