ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ

Κατά πόσο, τελικά, οι διατάξεις των ν. 2522/1997 και 2854/2000 «αρμόζουν» στα πολιτικά δικαστήρια και συμβαδίζουν με το κοινό αστικό δικονομικό δίκαιο του ΚΠολΔ, που εφαρμόζεται κατά τα λοιπά από αυτά;

Πόσο η αρχικώς διατυπωθείσα αρνητική άποψη μπορεί να ήταν, έστω και εν μέρει, βάσιμη; Και αντίστροφα, πόσο το δίκαιο του ΚΠολΔ και η ενώπιον των πολιτικών δικαστηρίων διαδικασία «αρμόζει» στις συγκεκριμένες υποθέσεις και δεν αλλοιώνει ή δεν θέτει σε κίνδυνο τη φύση και την ουσία τους, κατά το επ' αυτών εφαρμοζόμενο ουσιαστικό δίκαιο;

Πόσο το ζήτημα της δικαιοδοσίας συνδέεται τελικά με το ζήτημα του αντικειμένου της υπόθεσης και του εφαρμοστέου επ' αυτής ουσιαστικού δικαίου; Και, μάλιστα, ανεξάρτητα από τη διατήρηση σε ισχύ και εφαρμογή του τυπικού ή οργανικού κριτηρίου; Είναι δυνατό, πράγματι, στις συγκεκριμένες υποθέσεις να εφαρμοσθεί και μάλιστα κατά τρόπο «υποδειγματικό» το νέο άρθρο 94 § 3 του Συντάγματος, όπως προτάθηκε; Και πόσο ρεαλιστική, εφικτή, αποτελεσματική και πετυχημένη ήταν ή μπορεί να είναι η προσπάθεια δικονομικής ενοποίησης, όχι τόσο στο εξωτερικό, αλλά κυρίως στο εσωτερικό της ελληνικής έννομης τάξης με τη θέσπιση των συγκεκριμένων ειδικών κανόνων που απευθύνονται τόσο στα πολιτικά όσο και στα διοικητικά δικαστήρια;

Με τα ερωτήματα αυτά ασχολείται το παρίν έργο και προσπαθεί να διερευνήσει ορισμένες κρίσιμες πλευρές τους, από τη σκοπιά του ΚΠολΔ, των πολιτικών δικαστηρίων, των ασφαλιστικών μέτρων και της επιστήμης του αστικού δικονομικού δικαίου ειδικότερα.