ΑΣ ΣΟ ΕΙΔΑ ΕΚ ΣΑ Κ ΕΖΗΣΑ

Παρά τη βεβαιότητα πως ούτε η παρουσία μας στη ζωή ούτε και η εγκατάλειψή της αποτελούν επιλογή μας, σε κάποια φάση της άρχισα να πιστεύω πως πρέπει να την αποδέχομαι, να την ορίζω όσο και όπως μπορώ, να τη μοιράζομαι με τους ανθρώπους και τη φύση και να την αγαπώ, όπως όλο τον κόσμο. Κάποιες μάλιστα από τις στιγμές και τις σκηνές της καρφώνονταν και παρέμεναν φωτεινές στη μνήμη μου και πολύ συχνά επέμεναν να πάρουν τη μορφή γραφής.

Και καθώς με το πέρασμα του χρόνου ένιωθα τον εαυτό μου σαν μια σταγόνα βροχής, σαν έναν κόκκο άμμου ανάμεσα στο κάτι και στο τίποτα, θέλησα να αφήσω με τη γραφή ένα ίχνος ελάχιστης αντίστασης της ύπαρξής μου απέναντι στον αδηφάγο χρόνο.

Στο βιβλίο αυτό, προτιμήθηκε η γραφή στη γλώσσα των προγόνων μας. Την έφεραν στην Ελλάδα, πριν από εκατό ακριβώς χρόνια, από τον Πόντο, με το γνωστό τραγικό τρόπο, και τη μετάγγισαν σ’ εμάς τα παιδιά της πρώτης γενιάς. Είναι ελάχιστο δείγμα ευλάβειας, τιμής και σεβασμού προς τη γλωσσική παράδοση ενός τμήματος του ελληνισμού, που μετά από ζωή περίπου τριών χιλιάδων ετών στον Εύξεινο Πόντο, ξεριζώθηκε από τη γενοκτόνα βαρβαρότητα των Νεότουρκων του Μουσταφά Κεμάλ.