Στη σκιά σου, ελιά μου, κάθισα κι έγραψα για όλες τις σκέψεις και τις σιωπές μου, για τ' ανεκπλήρωτα όνειρα και τ' ανείπωτα λόγια. Συλλογίστηκα όσα δεν τόλμησα να ζήσω. Συνομίλησα με τη σιωπή, μια σιωπή ιδιαίτερη που βροντοφώναζε κι εκλιπαρούσε να σπάσει, μια σιωπή που αποκωδικοποιούσε βλέμματα και ανέπνεε με ένα άγγιγμα. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η σιωπή ν' αρθεί, να γίνει γραφή. Το οξύμωρο σε όλη αυτή την κατάθεση ψυχής είναι ότι ο παραλήπτης της μπορεί να μην τη μάθει ποτέ. Ίσως να φταίνε ο εγωισμός μου, η ματαίωση των ονείρων, η ντροπή, η αξιοπρέπεια, ο φόβος. Είμαι δειλή, το ξέρω. Γι αυτό βρήκα διέξοδο στη συγγραφή. Η φτωχή μου πένα, αδύναμη, χάραξε ένα ρυάκι να κυλήσουν λόγια, αισθήματα κι ανείπωτες σκέψεις. Η καρδιά δεν μπορεί να μείνει άλλο βουβή το μυαλό έπαυσε να τη δαμάζει καιρό τώρα. Έγινε χείμαρρος. Μόνο η αγάπη μπορεί πια να με σώσει, να με λυτρώσει η αγάπη που σου χω, η αγάπη που θα κρατήσει τελικά τα χείλη κλειστά. Δεν ξέρω εάν, διαβάζοντας τις σκέψεις και τις σιωπές μου, ταυτιστείτε, ονειρευτείτε, κλάψετε, γελάσετε, αποδοκιμάσετε ή θυμώσετε. Για μένα ήταν μια κατάθεση ψυχής που, όπως μου είπε μια φίλη, νέα συγγραφέας και ερέθισμα στο τόλμημά μου: «Όταν κάτι πάψει να είναι μες το μυαλό σου και βγει στην πένα, παύει να 'ναι δικό σου και τότε θέλεις να το μοιραστείς με τον κόσμο. Ανήκει σ' αυτόν».
Στη σκιά σου, ελιά μου, κάθισα κι έγραψα για όλες τις σκέψεις και τις σιωπές μου, για τ' ανεκπλήρωτα όνειρα και τ' ανείπωτα λόγια. Συλλογίστηκα όσα δεν τόλμησα να ζήσω. Συνομίλησα με τη σιωπή, μια σιωπή ιδιαίτερη που βροντοφώναζε κι εκλιπαρούσε να σπάσει, μια σιωπή που αποκωδικοποιούσε βλέμματα και ανέπνεε με ένα άγγιγμα. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η σιωπή ν' αρθεί, να γίνει γραφή. Το οξύμωρο σε όλη αυτή την κατάθεση ψυχής είναι ότι ο παραλήπτης της μπορεί να μην τη μάθει ποτέ. Ίσως να φταίνε ο εγωισμός μου, η ματαίωση των ονείρων, η ντροπή, η αξιοπρέπεια, ο φόβος. Είμαι δειλή, το ξέρω. Γι αυτό βρήκα διέξοδο στη συγγραφή. Η φτωχή μου πένα, αδύναμη, χάραξε ένα ρυάκι να κυλήσουν λόγια, αισθήματα κι ανείπωτες σκέψεις. Η καρδιά δεν μπορεί να μείνει άλλο βουβή το μυαλό έπαυσε να τη δαμάζει καιρό τώρα. Έγινε χείμαρρος. Μόνο η αγάπη μπορεί πια να με σώσει, να με λυτρώσει η αγάπη που σου χω, η αγάπη που θα κρατήσει τελικά τα χείλη κλειστά. Δεν ξέρω εάν, διαβάζοντας τις σκέψεις και τις σιωπές μου, ταυτιστείτε, ονειρευτείτε, κλάψετε, γελάσετε, αποδοκιμάσετε ή θυμώσετε. Για μένα ήταν μια κατάθεση ψυχής που, όπως μου είπε μια φίλη, νέα συγγραφέας και ερέθισμα στο τόλμημά μου: «Όταν κάτι πάψει να είναι μες το μυαλό σου και βγει στην πένα, παύει να 'ναι δικό σου και τότε θέλεις να το μοιραστείς με τον κόσμο. Ανήκει σ' αυτόν».
ΑΡΣΗ ΣΙΩΠΗΣBKS.0983559BKS.0983559ΒΑΖΑΙΟΥ ΧΑΡΙΤΙΝΗΒΑΖΑΙΟΥ ΧΑΡΙΤΙΝΗΠΟΙΗΣΗΚατηγορία: ΠΟΙΗΣΗ •ΒΑΖΑΙΟΥ ΧΑΡΙΤΙΝΗ στην κατηγορία ΠΟΙΗΣΗ ISBN: 978-960-9547-43-7 Συγγραφέας: ΒΑΖΑΙΟΥ ΧΑΡΙΤΙΝΗ Εκδοτικός οίκος: ΘΕΡΜΑΙΚΟΣ Σελίδες: 88 Διαστάσεις: 17Χ24 Ημερομηνία Έκδοσης: Ιούλιος 2016 Στη σκιά σου, ελιά μου, κάθισα κι έγραψα για όλες τις σκέψεις και τις σιωπές μου, για τ' ανεκπλήρωτα όνειρα και τ' ανείπωτα λόγια. Συλλογίστηκα όσα δεν τόλμησα να ζήσω. Συνομίλησα με τη σιωπή, μια σιωπή ιδιαίτερη που βροντοφώναζε κι εκλιπαρούσε να σπάσει, μια σιωπή που αποκωδικοποιούσε βλέμματα και ανέπνεε με ένα άγγιγμα. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η σιωπή ν' αρθεί, να γίνει γραφή. Το οξύμωρο σε όλη αυτή την κατάθεση ψυχής είναι ότι ο παραλήπτης της μπορεί να μην τη μάθει ποτέ. Ίσως να φταίνε ο εγωισμός μου, η ματαίωση των ονείρων, η ντροπή, η αξιοπρέπεια, ο φόβος. Είμαι δειλή, το ξέρω. Γι αυτό βρήκα διέξοδο στη συγγραφή. Η φτωχή μου πένα, αδύναμη, χάραξε ένα ρυάκι να κυλήσουν λόγια, αισθήματα κι ανείπωτες σκέψεις. Η καρδιά δεν μπορεί να μείνει άλλο βουβή το μυαλό έπαυσε να τη δαμάζει καιρό τώρα. Έγινε χείμαρρος. Μόνο η αγάπη μπορεί πια να με σώσει, να με λυτρώσει η αγάπη που σου χω, η αγάπη που θα κρατήσει τελικά τα χείλη κλειστά. Δεν ξέρω εάν, διαβάζοντας τις σκέψεις και τις σιωπές μου, ταυτιστείτε, ονειρευτείτε, κλάψετε, γελάσετε, αποδοκιμάσετε ή θυμώσετε. Για μένα ήταν μια κατάθεση ψυχής που, όπως μου είπε μια φίλη, νέα συγγραφέας και ερέθισμα στο τόλμημά μου: «Όταν κάτι πάψει να είναι μες το μυαλό σου και βγει στην πένα, παύει να 'ναι δικό σου και τότε θέλεις να το μοιραστείς με τον κόσμο. Ανήκει σ' αυτόν». ΑΡΣΗ ΣΙΩΠΗΣ
Η ιστοσελίδα χρησιμοποιεί cookies για την ευκολία της περιήγησης, την εξατομίκευση περιεχομένου και διαφημίσεων και την ανάλυση της επισκεψιμότητάς μας. Δείτε τους ανανεωμένους όρους χρήσης για την προστασία δεδομένων και τα cookies. ΠληροφορίεςΡυθμίσειςΑπόρριψηΑποδοχή
Αναγκαία-Λειτουργικότητας: Τα αναγκαία cookies είναι ουσιαστικής σημασίας για την ορθή λειτουργία της ιστοσελίδας μας επιτρέποντάς σας να κάνετε περιήγηση και να χρησιμοποιήσετε τις λειτουργίες της. Αυτά τα cookies δεν αναγνωρίζουν την ατομική σας ταυτότητα. Χωρίς αυτά τα cookies, δεν μπορούμε να προσφέρουμε αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδας μας.
Επιδόσεων: Τα cookies αυτά συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο που ανώνυμα οι επισκέπτες χρησιμοποιούν την ιστοσελίδα μας, για παράδειγμα, ποιές σελίδες έχουν τις πιο συχνές επισκέψεις.
Διαφήμισης: Αυτά τα cookies χρησιμοποιούνται για την παροχή περιεχομένου, που ταιριάζει περισσότερο στα ενδιαφέροντά σας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την αποστολή στοχευμένης διαφήμισης/προσφορών ή την μέτρηση αποτελεσματικότητας μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να καθορίσουμε ποια ηλεκτρονικά κανάλια marketing είναι πιο αποτελεσματικά.
Αποθήκευση