ΑΠΩΝ

Καρτέρι θανάτου της έστηναν κάθε φορά οι μάγισσες και οι δράκοι της ζωή της, όταν δεν τους περίμενε, και όταν δεν τους αφουγκραζόταν, για να τους αποφύγει, και μόνο εκείνος ο τοίχος του χρόνου της πρόσφερε τη χαρά να δραπετεύει, και την ηρεμούσε μέσα σε όλο αυτό το ατέρμονο πανηγύρι...

Και δεν ήταν μόνο αυτό, αλλά και εκείνοι οι άνθρωποι πάντα, που την περιστοίχιζαν, με σκοπό να την εγκλωβίσουν στα φοβερά μονοπάτια του μυαλού τους, άλλοτε προσφέροντάς της ανύπαρκτη φιλία, και άλλοτε ψεύτικες αγάπες και υποσχέσεις, καρτέρι θανάτου...

Μια "δαμόκλειος σπάθη" ήταν η απώλειά του στα αγεφύρωτα κενά της ζωής της, που την κατακερμάτιζε σαν άνθρωπο, γιατί κάθε που τον καλούσε στο μεγάλο προσκλητήριο της ζωής της, πάντα κάποια φωνή στη δίνη του μυαλού της, της φώναζε βροντερά: «Απών...»